O ataúde
Son as sete da mañá dun luns que ameaza con ser un dos oitenta e cinco días que chove na cidade de Alxeciras. Vai frío no centro loxístico do porto, aínda falta unha hora cando menos para que saia o sol. Unha cuadrilla de operarios afánase en cargar a tempo o último vagón dun tren de mercadorías que tardará case nove horas en chegar ao seu destino: Barcelona. Un guindastre axuda a dous mozos a colocar unha pequena pero pesada caixa de madeira. Non hai nada do que abraiarse ou do que sospeitar, todos os vultos son pesados e incómodos.
Os mozos agardan na porta do vagón para introducir o último elemento do cargamento dun convoi que mide case 400 metros. Chega a máquina amarela que transporta o último pallet. Os mozos míranse sorprendidos, son novos, é a primeira vez que se atopan con algo así no traballo: un ataúde. A primeira intención é o instinto da superstición, de negarse a tocar ese frete que a máquina xa situou á altura do vello chan do vagón. O berro seco e apresurado do operario da máquina transportadora obrígaos a moverse e empurrar o ataúde até unha esquina do vehículo de carga.
O convoi, que era tirado por unha locomotora da serie 319 de 1159 cabalos de vapor, partiu de Alxeciras con puntualidade. E cando levaba seis horas e media de viaxe o ataúde ábrese. Jaume Bastida sae do interior cunha pequena caixa de ferramentas e unha panca nas mans. Móvese buscando unha caixa moi concreta, unha caixa pequena, unha que leva un enorme adhesivo laranxa co texto “Fráxil”. Jaume emprega a panca con habelencia, procurando non desfacer en exceso a madeira da caixa. En canto saca a tampa lateral faise visible o seu contido: unha caixa forte.
Dez horas e media despois Francesc Bastida aparca un vello coche funerario no interior dun taller de Castelldefels. Está incómodo co traxe e a garabata, pero o que máis o amolan son os zapatos, que lle están a facer unha ferida nos calcañares dende que saíu do porto de Barcelona. Pecha por dentro a porta do taller, afrouxa o nó da garabata e deixa a chaqueta sobre uns pneumáticos vellos. Abre a porta traseira do coche e golpea o ataúde cos cotenos. Abre a tampa e aí está Jaume, enchoupado en suor, facéndose o morto coas mans cruzadas sobre o peito, coa lingua fóra, rodeado de billetes.