Casualidade
Cando Jaume e Francesc entran na pequena capela románica non pensan que está a piques de producirse outra casualidade semellante a que os levou a coñecer a Marta. Pero desta volta o acto fortuíto en que se verán envoltos provocará o final da súa relación tal e como a coñecían até o momento. Jaume e Francesc, que entran no recinto acompañados de Mireia, están concentrados no traballo que teñen por diante, pensan, probablemente no retablo, nas complicadas manobras que deberán realizar para sacar do seu lugar a obra románica sen esfolala e que a peza manteña o seu valor.
Marta agarda co motor da furgoneta en marcha, concentrada de máis no espello esquerdo, confiada, segura dentro do ventre escuro da madrugada. Facíao quizais porque tiña o cóbado apoiado entre o vidro e a porta para poder pousar o peso da cara na man. Porque se tivese mirado un par de veces polo espello retrovisor esquerdo, ou mesmo polo espello central do parabrisas, algo para o que simplemente sería preciso mover a meniña dos ollos, tería advertido a presenza medoñenta de Albert e o seu compañeiro de sindicato, ambos os dous sorprendidos pola presenza dunha furgoneta naquela paraxe inhóspita da montaña.
Albert e o seu cómplice agóchanse primeiro tras o vehículo e despois conseguen dirixirse á porta eludindo a mirada de Marta que está medio durmida ao volante do coche, co sono temperado e alimentado pola calefacción. Albert non o escoita, pero o compañeiro parécelle advertir pisadas e voces que se achegan a eles dende o interior do santuario e marcha antes de que o seu interlocutor poida expresar a súa disensión errada. Así que queda só, o Albert, diante da porta, tentando imaxinar o que está a acontecer naquel lugar e cunha pistola que realmente non ten nin idea de como empregar na man dereita.
Así que cando Mireia abre a porta do santuario para que saian Jaume e Francesc co peso do retablo, pega un berro que pon en funcionamento a axilidade mental dos cinco protagonistas da escena. Jaume e Francesc vencen durante uns segundos a tentación de soltar de golpe o retablo. Mireia decátase da inoperancia de Albert, da evidencia de que non é policía, na certeza de que non é un profesional, e lánzase sobre el. Marta, que saíra da somnolencia e do coche grazas ao chío de Mireia, axúdaa a paralizar ao intruso. E méteno co retablo, dentro da furgoneta.