Tag: Pedrolo

33

  By

Entre as pernas

Todo estaba en calma no lugar, Marta na súa peza, probablemente sentada na cama, fumando, lendo unha novela longa, escoitábase a música do seu tocadiscos que chegaba dende o outro extremo do piso.

tocadiscos

Jaume saíu do baño en calzóns, descalzo. Dixo boas noites a Francesc, que desta volta durmiría no sofá do salón, apagoulle a luz e entrou no cuarto. Pechou a porta. Mireia xa estaba cuberta polas sabas, imaxinaba o que acontecería, o ruído non era algo do que preocuparse. Jaume meteuse a modo na cama, sen sospeitar que ela estaba completamente espida.

E cando o mozo apagou a luz, cando Jaume se achegou ao corpo da amada, cando os dedos da súa man dereita fixeron contacto coa pel da moza e reparou en que estaba espida, ela xirou as costas, bisbou algo no seu oído, non, ao carón do seu oído, nesa parte do pescozo que semella non pertencer a ninguén. El non escoitou con claridade as palabras, a mensaxe era o alento, a suxestión, e fíxose clara cando Mireia o colleu polo pelo e puxo literalmente a boca do mozo sobre o seu peito dereito. Jaume estaba lonxe de sospeitar absolutamente nada.

Mireia dirixía os movementos, a posición da cabeza de Jaume, Mireia conducía a lingua, a boca, o cuspe do amante por ese territorio inicial do peito, a cara e os ombreiros. Jaume só tiña que preocuparse de respirar e de acompañar coas mans o movemento musical principal que escribía ela, como se estivese a tentar memorizar as curvas da rapaza, o ángulo, a longura e a tensión da pel. E de cando en vez, o seu sexo tocaba lixeiramente o dela e unha sensación repentina de pracer subíalle até os pulmóns e obrigábao a concentrarse na respiración ao tempo que chuchaba. Sen sospeitar absolutamente nada.

A forza das mans de Mireia relaxouse, soltaron a cabeza de Jaume porque o camiño daquela lingua xa era firme e seguro, cara abaixo. Nun movemento rápido ela dobrou un pouco a almofada para colocala de xeito que lle permitise ver ben a Jaume. A boca e os dedos do rapaz xuntáronse aos poucos, ao ritmo do organismo de Mireia, faltáballe aire baixo as sabas e malia que sentía os seus propios desexos a ferver, só podía concentrarse nela. Sen sospeitar que Mireia tiña perfectamente informado de todo, incluso sobre estas cousas húmidas, ao axente Cabanillas.

33

  By

Flores

–Me encantaría follarte, ¿me dejas? –me lo susurra al oído, acariciándome con su voz rota y fluida y de la cual bebo como un bebé hambriento.

Pero no es una pregunta. En origen sí lo es: me está preguntando, pero cuando llega a mí ya ha dejado de serlo; yo sólo oigo un deseo, un anhelo que ya no sé si es suyo o mío. Y no espera una respuesta, ¿por qué habría de hacerlo?, ya la sabe, desde luego que la sabe, no puede ser más obvia. Cada fibra en mí, cada poro de mi piel se retuerce, me impulsa hacia él y le grita que sí, por supuesto que sí, fóllame, desaparece dentro de mí y hazme desaparecer contigo.

Se desabrocha el único botón de su ropa interior excesivamente anticuada y no necesita las manos para deprenderse de ella. No, se limita a balancear las caderas con suavidad, con lentitud, como todos sus movimientos, como si la elegancia luchase con la languidez y lo convirtiese en un simple continuum de seducción. Mueve las caderas mientras mueve las manos sobre mí y la tela se desliza sobre sus piernas perfectamente esculpidas.

Sé que voy a perder el control, lo noto escapar de mí como un puñado de arena entre los dedos, e intento luchar contra ello, resistirme, porque en cuanto llegue el momento dejaré de ser responsable de mis actos y me someteré a sus deseos porque son los mismos que los míos. No quiero ser una marioneta, necesito no perder el control. Una vez que lo pierda seré completamente suyo, pero él no será mío, no del todo. Ni siquiera sé si lo es un poco.

Su lengua se enreda sobre mi cuerpo abriendo senderos de fuego a su paso; me deshago y me noto comenzar a desaparecer cuando la desliza a lo largo de mi pene. No puedo evitar gemir, y con cada gemido escapa de mí un pedazo de mi reducido autocontrol. Me tenso, o me destenso. O…

Quiero poder pensar con claridad, pero palpito dentro de su boca y sus gemidos se mezclan con los míos como un coro que se eleva al mismo compás y cuyo eco da saltos por los altos techos de la estancia. Pero se retira a mitad del camino, sin acercarse a dejarme terminar, y lo agradezco porque quiero alargar este momento, malearlo entre las manos y saborearlo.

El Príncipe me separa las piernas y se coloca entre ellas, se inclina sobre mí y me lame los labios con la punta de la lengua.

–Sí…

32

  By

Fuego

–Detrás de mi casa, cuando aún vivían mis padres y yo vivía con ellos, había un jardín que se perdía en el inicio de un pequeño bosque, no muy poblado, donde ayudé a mi padre a construir una cabaña. Era un sitio… Eso no es importante. Pocos años después de que se corriera la voz acerca de mi… carencia afectiva, se mudó una familia un par de casas más allá, al final del camino.

 –

El matrimonio era mayor, y sólo tenían un hijo, Kai, que apenas había sobrepasado la adolescencia. El muchacho siempre había sido tímido, pero tenía una especie de brillo, un encanto incierto que flotaba invisible a su alrededor. Se manejaba sin problemas con su entorno y solía dejarse perder entre los árboles del bosque al que daba paso su jardín mientras, él también, se dejaba perder a sí mismo. El muchacho con el corazón vacío se había topado con él una tarde especialmente helada mientras buscaba algo de leña para su padre. Kai conocía al muchacho, pero no había tenido oportunidad hasta el momento de entablar conversación con él a solas.

Sólo conocía los rumores que aleteaban por el pueblo, saltando de boca en boca y de oído en oído, transformándose con cada salto, alejándose a pasos cada vez más agigantados de la verdad de la que habían surgido. Cuando Kai se acercó a saludarlo, tras observarlo unos segundos entre las ramas, indeciso de cómo dirigirse a él, el muchacho lo miró con indiferencia y le contestó de una forma inusualmente educada.

Su voz, fría y rasgada como el ambiente, no parecía pertenecer a aquella cara blanca y tersa de adolescente demasiado crecido. El vaho que se acumulaba en pequeñas nubes con cada respiración no parecía serle indicativo suficiente del frío que hacía, ya que no llevaba guantes ni bufanda. Kai esperaba que, en cualquier momento, rompiese a nevar. Se presentó y alargó la mano para estrechársela, incómodo por la formalidad del gesto, pero sintiéndolo apropiado tras su educado saludo de adulto.

Desconocía su edad.

Realmente lo desconocía todo acerca de él.

32

  By

Alguén moi especial

Francesc miraba pola fiestra a cada pouco até que nunha desas ocasións, ao estirar o pescozo para poder mirar cara ao principio da rúa, viu aparecer un Seat 124. Afinou os ollos para ver ben a matrícula e comprobou que era Jaume. Díxollo a Marta que estaba sentada diante del, dándolle o primeiro grolo ao vermú vermello. Xa están aquí. E ela xirou o corpo cara a esquerda de xeito que non puido ver o coche. Se tivese xirado o corpo na dirección contraria, cara a dereita, tería visto o 124 alonxarse na procura de aparcamento.

Marta estaba moi impaciente por coñecer esa muller, a tal Mireia Mainer, que viña con Jaume, porque tiña ganas de que as cousas ao seu redor collesen unha inercia diferente, oposta, saír de vez da rutina do lecer e poñerse a traballar, a preparar algunha cousa, meter os pensamentos noutra cousa que non fose Francesc e a desidia das horas desocupadas. A lóxica dicíalle que Mireia non viña para pasar o tempo e polo pouco que falara por teléfono con Jaume semellaba que a chegada da parella cambiaría para ben as expectativas de Marta.

Jaume estaba nervioso polos seus sentimentos, non lle gustaba a idea deq eu o delatasen, tentaba dirixilos, racionalizar os nervios que sentiu cando pechou a porta do coche, non quería que os seus compañeiros puidesen comprobar até que punto estaba namorado daquela muller. Antes de que Francesc e Marta puidesen ver o xesto a través do vidro da cafetaría, Jaume fíxolle un aloumiño a Mireia, e chamouna polo seu nome falso unha vez máis, para afacerse e que non lle saíse ese nome raro, Trahamunda, en público.

Pola contra, Mireia, Trahamunda Soutullo, deixábase levar pola arrogancia e a inmodestia, aceptou con intelixencia e amor o afago cariñoso de Jaume. Mireia sentíase completamente segura, firme, convencida da súa superioridade moral e intelectual, sabía que ao final era iso o que máis contaba. E tiña a certeza de que as outras dúas persoas coas que mantería unha reunión informal, xa eran conscientes, naquel preciso momento en que aínda non se coñecían abondo, de que ela sería unha peza moi especial, especial de verdade.

32

  By

A very special one

Francesc looked out the window every bit until, in one of these occasions, was he stretched his neck to look towards the start of the street, he saw a Seat 124 appearing. He forced his eyes to find that it was registered under Jaume. Sitting in front of him and giving the first sip to the red vermouth, Marta said: They are already here. And she turned her body to the left obstructing the view of the car. If she had turned the opposite way, to the right, the 124 would have been seen moving away in search of parking.

Marta was very impatient to meet a woman such as Mireia Mainer, who came with Jaume; she wanted things around her to follow a different inertia, something that allowed her to leave the leisure routine and get to work, get something ready, and finally put her thoughts of something else other than Francesc and wasting spare time. Logic told him that Mireia had not come to pass the time and such a little chat on the phone with Jaume indicated that the arrival of the couple would very well change Marta’s expectations.

Jaume had mixed feelings, he did not like the idea DEQ I exposed, trying to drive and calm down the nerves he felt at closing the car door; he did not want his colleagues to see the extent up to what he was in love with that woman. Before Francesc and Marta could see the gesture through the glass of the café, Jaume caressed Mireia, and called her by her fake name again, trying to get used to its weird sound in public, Trahamunda.

On the contrary, Mireia, Trahamunda Soutullo, full of arrogance and immodesty, clashed with the intelligence and love of the affectionate praises of Jaume. Mireia felt completely safe, firm, convinced of her moral and intellectual superiority, knowing that was what mattered most in the end. And she was sure that the other two people holding that informal meeting were aware of it ­– even though at that precise moment they still did not know enough – that she would be a very special piece in their group, a very special one indeed.

 

31

  By

The files that followed were listed sequentially by number. He clicked on a random one:

Redistribution Units

Commonly referred to as Stribs.

 

Redistribution Units function as locators, collectors and distributors of biological matter. Originally designed by Dr Stellar Huuman for the Brightlight community as a way to safely dispose of toxic material that remained after the ###############.

############ lead to ######### and although ########### to buy the patent, the courts ruled in favour of governmental ownership. This was to ensure its use for civilian safety. #####################

############# sentencing  ############public outcry. ############# ##################################

Commercial enterprises soon began to design and market their own versions of Stribs, with varied success. Two companies in particular became notable during this time. ######################### One caters primarily to the science community, the other to the cosmetic industry.

Conflicting intelligence has been gathered from both companies. It is unclear whether reports of ##################  or whether ################. Surveillance is on going.

Stribs are a constant presence in society. Their access level is universal. As such they are given high surveillance priority. Their vast numbers, however, make constant surveillance problematic. There are ongoing discussions at political level.

31

  By

Cos ollos húmidos

Para calquera persoa que os observase podería parecer que aqueles dous coches que cruzaban a fronteira a unha velocidade considerable ían o un detrás do outro de xeito casual. Pero os axentes Cabanillas e Pujol, dentro do Renault 4TL branco abeirado a catro quilómetros da fronteira, sabían que os dous condutores daqueles vehículos, un home e unha muller, coñecéranse e pasaran varios días xuntos na localidade próxima de Saint Bertrand de Comminges. Os policías agardaban agora a que pasasen por diante da súa posición, de volta á casa. Eles dous tamén volverían, durante unha noite cando menos, á tranquilidade dos seus fogares, a durmir nas súas camas.

Cando o SEAT 124 e mais o SEAT 128 pasan un detrás do outro diante do cruce onde se atopan os dous policías de incógnito, o axente Cabanillas ponse en tensión, acende o motor e incorpórase á estrada. Non necesitan seguilos con intensidade, non necesitan ter os vehículos dos delincuentes no seu campo visual. Intúen con acerto que o seu destino é Barcelona, unirse a Francesc e a Marta para comezar unha nova xeira de atracos, quizais máis depurados e lonxe das sucursais bancarias, quizais en vilas afastadas da península onde poder subtraer arte sacro do interior de pequenas igrexas que ninguén vixía.

Ao axente Cabanillas gústalle conducir, gústanlle os motores, os coches, está a gozar da pilotaxe do motor de 852 centímetros cúbicos. Seu pai tiña un de dúas portas que empregaba para transportar material, artefactos, redes e recambios mariños, ao porto de Barcelona onde o necesitaban con urxencia a meirande parte dos seus clientes. Aquel era e é un dos coches máis baratos do mercado. Pero este modelo é diferente, novo, tipo berlina, con cinco portas e ten un motor novo, catro marchas e uns asentos dianteiros moito máis confortables.

E así entraron os dous axentes en Barcelona, pola avenida Diagonal, á máxima velocidade, non moita, que permitía a potencia do vehículo. E cando Cabanillas deixou a Pujol na súa casa, cando o compañeiro pechou a porta, decatouse de que o cadro de mandos tamén era diferente ao do seu pai. Foi ao botar o ollo ao lugar onde o pai tiña unha imaxe de San Cristovo. Cabanillas púxose tristeiro ao lembrar aquel detalle persoal. E decidiu non ir a casa, aparcou o coche e entrou no primeiro bar que atopou coas portas abertas. E bebeu whisky, cos ollos húmidos.

30

  By

Como quen manda unha carta

Francesc sentiu que a distancia se fixera moi longa, esa non disposición de Marta para todo e que el non entendía. Francesc estaba relativamente incapacitado para ver a raíz dos problemas ao seu redor, especialmente aqueles que provocaba a súa propia actitude, a súa forma de ser. A súa intelixencia emocional era realmente limitada. El culpaba directamente aos outros, quizais sabía que era parte da situación pero non tiña a capacidade crítica de reparar nos detalles concretos da súa personalidade que provocaban determinadas impresións negativas nas persoas coas que convivía.

Marta, pola súa banda, era plenamente consciente da situación en que se atopaba a relación, de como se queimara todo en cuestión dunhas poucas semanas. Marta soubo de que perdera completamente o interese ante a visión, ante a convivencia coa persoa real que se agochaba tras a primeira imaxe que proxectaba Francesc. Ela foi quen tomou a decisión de deixarse caer na inercia da desidia, deixar que todo o que existía entre eles dous morrese pouco a pouco, como quen manda unha carta a un país lonxincuo sen sequera agardar resposta.

Un día foi gardar uns calcetíns do mozo que acabaran por error entre as súas cousas. Grazas a unha acción tan prosaica como devolver roupa ao seu lugar, atopou no desordeado caixón da roupa de Francesc aquela pedra da praia de Ixos, aquela pedra que lle chamara a atención e que ela recollera de entre as areas. E lembrou aquel ton que o mozo empregara para pedirlle a pedra, foi quen de revivir por enteiro aquela sensación aceda que lle subiu aos ollos. Marta sentiuse traizoada e ferida nun lugar que non coñecía, ou mellor dito, un lugar onde non pensaba que Francesc puidese ter chegado.

Días máis tarde, cando Francesc abriu o caixón e, tamén por casualidade, reparou en que a pedra non se atopaba onde debía estar, entre as cousas que eran da súa propiedade, soubo que todo rematara, e sóuboo como quen recibe unha carta que confirma as novas que hai tempo chegaron por outros medios. Ao principio sentiuse enganado, profundamente anoxado e violentado. Pero aos poucos segundos recapacitou. Coas mans apoiadas no moble e a cabeza abaixada, foi a primeira vez na súa vida en que, inmerso aínda na situación amarga dunha dor, sinalou a súa persoa como culpable. E simplemente deixou de durmir no cuarto de Marta.