Tag: Pedrolo

O autoadhesivo

Os catro mozos chegaron ao piso de alugueiro que tiñan na rúa Mallorca envoltos nun silencio que respondía máis á preocupación ca a unha sensación de cansazo. Eran as catro da madrugada e Albert colaboraba cos seus secuestradores fortuítos sen saber cal era o futuro que lle agardaba. Saíu da furgoneta en silencio, sen forcexar e sen grande aparato xestual por facer incómodo o seu traslado dende o garaxe. Hai xente que pensa que polo feito de teren a razón do seu lado nada malo poderá acontecerlles. Albert non imaxinaba nin de lonxe o negro futuro que lle agardaba nas mans daqueles delincuentes de luva branca.

Por unha banda Mireia e Francesc sostiñan con énfase dramática que cumpría matar ao refén, desfacerse del inmediatamente e do xeito máis expedito, sinxelo, sen contemplacións. Francesc non mostraba ningunha fenda na súa posición, non contemplaba outra posibilidade que non fose matar a Albert e botar o corpo en calquera lugar abandonado, moi lonxe. A opinión de Mireia era unha pose, evidentemente, o cometido principal de Mireia ante esa situación delicada era pasar desapercibida, mostrar a súa entrega ao proxecto e non dar motivo aos compañeiros para sospeitar das súas verdadeiras intencións. De feito fíxoselle rara a postura de Jaume.

Jaume consideraba que non era necesario chegar a ese extremo ou, cando menos, que era necesario ter a máxima información posible antes de levala a termo. Argumentaba que el era consciente do risco que comportaba deixar testemuñas e cabos soltos. Pero consideraba que un morto era outro cabo solto, a longo prazo, si, pero un grave cabo solto. Porque alguén atoparía o corpo e máis tarde ou cedo a policía empezaría a facer pescudas en relación ao asunto. Jaume quería interrogar ao refén que nese intre de debate escoitaba como a porta do cuarto onde se atopaba se abría e entraba Marta.

Marta entrou con decisión e berroulle a Albert que estivese quedo, que non lle ía facer nada. Palpoulle con forza nos petos dos pantalóns e sacou unha pequena carteira de coiro. Da billeteira sobresaía un papel de xeito evidente. Marta tirou del e viu a imaxe negra e vermella: era o autoadhesivo dun sindicato. Queda deitado na cama e non te movas, pártoche a cara! Marta sabía que aquilo era relevante, que podía ser moi útil á hora de tomar unha decisión, quizais non sería necesario matalo, quizais poderían facelo outros no seu lugar.

Casualidade

Cando Jaume e Francesc entran na pequena capela románica non pensan que está a piques de producirse outra casualidade semellante a que os levou a coñecer a Marta. Pero desta volta o acto fortuíto en que se verán envoltos provocará o final da súa relación tal e como a coñecían até o momento. Jaume e Francesc, que entran no recinto acompañados de Mireia, están concentrados no traballo que teñen por diante, pensan, probablemente no retablo, nas complicadas manobras que deberán realizar para sacar do seu lugar a obra románica sen esfolala e que a peza manteña o seu valor.

Marta agarda co motor da furgoneta en marcha, concentrada de máis no espello esquerdo, confiada, segura dentro do ventre escuro da madrugada. Facíao quizais porque tiña o cóbado apoiado entre o vidro e a porta para poder pousar o peso da cara na man. Porque se tivese mirado un par de veces polo espello retrovisor esquerdo, ou mesmo polo espello central do parabrisas, algo para o que simplemente sería preciso mover a meniña dos ollos, tería advertido a presenza medoñenta de Albert e o seu compañeiro de sindicato, ambos os dous sorprendidos pola presenza dunha furgoneta naquela paraxe inhóspita da montaña.

Albert e o seu cómplice agóchanse primeiro tras o vehículo e despois conseguen dirixirse á porta eludindo a mirada de Marta que está medio durmida ao volante do coche, co sono temperado e alimentado pola calefacción. Albert non o escoita, pero o compañeiro parécelle advertir pisadas e voces que se achegan a eles dende o interior do santuario e marcha antes de que o seu interlocutor poida expresar a súa disensión errada. Así que queda só, o Albert, diante da porta, tentando imaxinar o que está a acontecer naquel lugar e cunha pistola que realmente non ten nin idea de como empregar na man dereita.

Así que cando Mireia abre a porta do santuario para que saian Jaume e Francesc co peso do retablo, pega un berro que pon en funcionamento a axilidade mental dos cinco protagonistas da escena. Jaume e Francesc vencen durante uns segundos a tentación de soltar de golpe o retablo. Mireia decátase da inoperancia de Albert, da evidencia de que non é policía, na certeza de que non é un profesional, e lánzase sobre el. Marta, que saíra da somnolencia e do coche grazas ao chío de Mireia, axúdaa a paralizar ao intruso. E méteno co retablo, dentro da furgoneta.

Vermello e negro

Aquela reunión que se celebraba no cuarto andar dun edificio da rúa Roselló, e na que as voces non cruzaban o límite do volume que permitiría aos veciños coñecer da súa existencia, era ilegal. Porque os sindicatos eran tamén ilegais e os seus membros estaban, xa que logo, fóra da lei. Entón, cando a pequena asemblea deu por rematadas as deliberacións e acordos pertinentes, que implicaban solucións drásticas á satisfacción das inquedanzas dos seus membros, cando así o deixou escrito o secretario que tomaba acta, os asistentes saíron do edificio de fasquía modernista por rigorosa orde de quenda, un a un, para procurar non levantar sospeitas.

Albert non foi o primeiro en saír, Albert foi o oitavo membro que saíu do piso da rúa Roselló e polo tanto fíxoo con présa, susceptible. Albert pechou a porta da rúa e comezou a camiñar con medo a erguer a mirada, cos ollos postos nos debuxos das lousas, tentando atopar, grazas aos debuxos, se había algunha colocada nunha posición que non lle correspondía. E todo polo medo, todo para evitar mirar aos ollos das persoas coas que se cruzaba de camiño ao bus que o deixaría preto da súa casa, preto da barraca onde vivía, nos limites da cidade, un lugar entre Barcelona e non-Barcelona.

Albert acendeu o segundo pito ao sentar no bus, iso podía facerse daquela, fumar nos autobuses, sen problema. O feito de saír tan tarde, abandonar aquel edificio tan tarde, era asunto do azar, pero a responsabilidade que agora tiña sobre os seus ombreiros era completamente voluntaria, non tiña nada de fortuíta. Era unha tarefa para a que ofrecera o seu nome porque moralmente tiña a obriga de facelo, pero el mesmo sabía que sería moi difícil de levar a cabo por alguén quen ten tanto pavor a cruzar a sua mirada cos viandantes.

O bus detívose na última das paradas do seu traxecto, case corenta minutos despois de telo iniciado na estación de Sants. Ao baixar, camiñou un anaco e despois saltou un pequeno valado. Podía dicirse que xa estaba no seu barrio, no lugar onde non camiñaba mirando ás areas da terra, onde podía erguer a mirada. Pasou por debaixo dunhas parras, saudou a un veciño erguendo a man dereita e entrou na barraca, na casa. A cea estaba preparada, a nai estaba de pé e sentados á mesa agardaban o seu pai, o avó e a irmá: Núria.

A pedra de San Miguel

Os elementos que primeiro resaltaban, sobre todo para o ollo dun inexperto en arquitectura, eran as tres ábsidas e mais o ciborio. O santuario estaba no cumio dun outeiro, aproximadamente a 450 metros sobre o nivel do mar, e malia o seu tamaño, pequeno, as sobrias feituras románicas resultaban unha marabilla no contexto da montaña, das árbores, o verde e o ceo azul que comezaba a escurecerse. Efectivamente aquilo sería moi sinxelo. Non se vía ninguén, durante todo o camiño non se cruzaron con ningún outro coche ou camiñante. Estaban sós, os catro membros do Aparatus e, dentro da pequena igrexa, San Miguel.

O único que atendía con vehemencia á explicación era Jaume, mentres conducía o coche que os levaba ao lugar dos feitos, Mireia contáballes que aquela imaxe que roubarían non presentaba a San Miguel do xeito tradicional en que se adoitaba representar, isto é: atravesando o corpo do dragón cunha lanza ou durante o xuízo final cunha balanza, contando o peso das almas. Esta imaxe de San Miguel, tan especial que alguén estaba disposto a pagar para que alguén a roubase, portaba unha cruz sobre a súa cabeza, unha cruz que contiña unha pequena reliquia, lignum crucis, un anaco da Santa Cruz.

O modus operandi era do máis sinxelo, nada comparado ao risco e á sincronías necesarias para levar a cabo o atraco a un banco ou os complicados preparativos que o preceden. Achegaríanse co coche até a porta da igrexa, Marta quedaría no volante, co motor e as luces apagadas. Jaume abriría a porta forzando a vellísima e única pechadura que dificultaba o acceso ao templo. Despois entraría seguido de Francesc e Mireia que se limitaría a comprobar que a figura que subtraían non era unha réplica. Subirían ao coche e marcharían do lugar. E nada máis.

Así fixeron. E foi tan doado, houbo tanta relaxación durante todo o proceso, que despois de introducir a peza ben embalada no maleteiro, Mireia tivo tempo de sentar sobre unha gran pedra que había no exterior do templo, ao carón do muro da nave que dá ao leste. Mireia sabíao, pero non lle dixo nada a Jaume, sabía que aquela pedra, segundo a tradición local, axudaba a cumprir os seus desexos ás mulleres que querían descendencia e non conseguían concibir.

Arte sacro

O máis importante do asunto, o cambio de obxectivo, é que os riscos, as situacións de ameaza da súa integridade física e da súa liberdade, serían practicamente inexistentes. Esta era a máxima, a mellor carta que Jaume e Mireia manexaban para convencer aos seus dous socios da mellora que supuña cambiar os atracos a sucursais bancarias polos asaltos a igrexas e mosteiros. Nin sequera sería necesario ir armados, unha preocupación menos. Un bo plan, unha boa preparación, coordinación e silencio. Non era preciso absolutamente nada máis para empezar a subtraer pezas de arte de todo tipo dos recintos sagrados.

Jaume e Mireia non ocultaban a lóxica, unha vez que os golpes empezaran a crecer en cantidade e cualidade, cando os seus traballos empezasen a ter eco nos medios de comunicación, os niveis de seguridade dalgunhas igrexas e parroquias mellorarían. Pero non todos, só as máis salientables e importantes, as catedrais e museos diocesianos, non todas as comunidades eclesiásticas teñen a capacidade de mellorar substancialmente as súas medidas de prevención. E para cando chegase ese día, xa terían amoreado cartos abondo para descansar durante unha boa tempada e quizais, daquela, poderían volver cambiar de modus operandi e obxectivos.

Era un bo argumento, limpeza e seguridade. Pero Francesc sentía que o liderado do Aparatus se lle escapaba diante dos fociños. Até o momento, mesmo coa incorporación de Marta, todo funcionaba máis ou menos en base ás súas opinións, pero agora, por culpa dunha muller descoñecida que acababa de chegar, o centro de gravidade do Aparatus semellaba flutuar, non sería estable, habería debates. E non podía permitir que todo acontecese dun xeito tan doado, tiña que facelo un pouco difícil. E a súa réplica ao novo pan era unha réplica xusta e certa. O problema era a quen vender as obras roubadas, como sacar diñeiro dos roubos.

Marta e Francesc estaban completamente convencidos. A resposta foi doada. Mireia, grazas á súa época de estudante en Roma, tiña os contactos necesarios para facer funcionar a máquina. Con esa resposta estaba claro que o centro de gravidade, o liderado do Aparatus, estaba agora nas mans do seu irmán e a súa moza. E non lle gustaba sentirse en segunda posición. Foi naquel intre, cando acordaron o cambio de obxectivos, que Francesc Bastida pensou en traballar pola súa conta, deixalo todo e marchar lonxe, quizais aceptar a invitación de viaxar a Varsovia, chairas brancas e tranquilas.