Tag: creative writing

4

  By

No búnker de Montjuïc

Aínda era noite e o castelo de Montjuïc observaba a cidade coa súa teimuda mirada de sospeita, coa actitude de quen non ten outra cousa que facer que estar alí só para amolar. No búnker situado baixo o granito e a lousa da montaña, o  comandante do corpo de infantería estivo en pé durante case trinta minutos, o tempo que durou a súa intervención, e permanecería en pé na breve rolda de preguntas que a cúpula do Estado Maior tivo a ben efectuar para esclarecer o acontecido na rúa Banyoles durante o mediodía do pasado luns.

O xeneral Roel non cambiou a expresión do seu rostro durante o breve monólogo do comandante. Unha vez que se considerou fracasado o operativo para interceptar e eliminar a Francesc Bastida antes de que chegase a Barcelona, e por mor do perigo que entrañaba a presenza de elementos subversivos tan graves na capital, tomouse a decisión de facelo desaparecer de forma taxativa. As ordes foron transmitidas ao comando do servizo de operativos especiais da capital para que eliminasen o obxectivo nun prazo de tempo non superior ás catro horas.

Cando o comando estaba a piques de levar a cabo a acción, foron recibidas dúas notificacións que obrigaron a abortar a misión. Os servizos de intelixencia advertiron da presenza na rúa Banyoles, o lugar onde se desenvolvería a operación, dos dous axentes da policía previamente encargados da vixilancia do obxectivo. Ademais, os propios membros do operativo das forzas especiais, agochados en Travessera de Gràcia, repararon en dúas persoas que portaban un bazooka de fabricación caseira a poucos metros da súa posición.

As dúas persoas armadas avanzaron até situarse a menos de cen metros da rúa Banyoles e dispararon un proxectil que causou un morto, o axente Pujol, e varios feridos. Entre estes atópanse o axente Cabanillas, o empregado da hamburguesería e Bastida. Tanto o policía coma o camareiro xa prestaron declaración na comisaría, mentres que Francesc Bastida, en custodia no Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, sofre graves feridas que polo de agora imposibilitan a súa comparecencia ante a xustiza.

No tocante aos responsables do atentado da rúa Banyoles, as primeiras hipóteses suxiren que a súa autoría é obra dun grupo rival, non moi numeroso, pero dinámico e con importantes contactos no estranxeiro, expulsado hai meses tras a asemblea na que Francesc Bastida saíu reforzado como líder indiscutible do Aparato.

 

3

  By

Setenta y ocho años son demasiados años para estar esperando; es casi toda una vida, una de esas vidas que algunos tuvieron la suerte o desgracia de vivir. ¿Quién sabe? Quizá ni siquiera me hubiera gustado vivirla. Si todo hubiera sido distinto… Podría incluso haber acabado siendo uno de ellos. Lo he visto ocurrir en cientos de versiones de mi vida; en muchas de ellas aún soy la víctima, pero en otras juego a ser lo contrario. Es mejor no pensarlo… el tiempo pasa mucho más despacio cuando piensas, y al fin y al cabo, siempre hay tantas cosas en las que pensar, tantas posibilidades, tantas opciones… Envidio tanto a quienes dicen que las oportunidades no existen… No entienden nada… No comprenden que el problema con las oportunidades es que son infinitas, demasiado infinitas diría yo…

“No puedes decir que algo es demasiado infinito, ya que el infinito no puede acotarse” Dice una voz familiar y a la vez desconocida, arrogante y tímida; es la voz que lleva esperando durante todos estos años, la voz que lo despierta, la voz que le devuelve su cuerpo.

Y justo después llega un golpe brutal que le recuerda lo que duele vivir, un cruel eco del siglo pasado. Francesc sabía que ese momento tenía que llegar algún día, y aunque lleva años preparándose, el dolor que siente lo coge por sorpresa. No imaginaba que un solo cuerpo pudiera llegar a sentir tanto dolor, el dolor que millones de personas han acumulado durante todos esos años, no vividos, malgastados.

Y sabe que recordar va a ser aún más duro.

Y lo es. Por que todos esos millones de personas también recuerdan, y él recuerda con ellos. Recuerda cada minuto, cada segundo de todas esas vidas rotas. Los recuerdos son tan nítidos que le parece haber vivido cada uno de ellos. No lleva ni unos segundos despierto cuando ese dolor inmenso le hace perder el conocimiento de nuevo.

Es entonces cuando la propietaria de la voz que ha despertado a Francesc se acerca a su cuerpo inerte. Ella ya sabía que eso iba a ocurrir; nadie aguanta tanto dolor la primera vez. También sabe que tendrá que volver a las sombras de aquella habitación antes de que el chico se despierte. Sabe que Francesc no está preparado para el insoportable dolor que su belleza le provocaría. Por que Eva es terriblemente bella, tan bella que Francesc no podrá mirarla nunca.

“Ya te dije que nada podía ser demasiado infinito” Su voz se aleja, lentamente, perdiéndose junto al eco de sus pasos.

3

  By

Música e luz no piso franco

Marta pechou a porta sen ter  moito coidado de facer barullo, meteu as chaves na fechadura e deu tres voltas. Deixounas postas. O piso cheiraba dun xeito estraño, había meses, case un ano, que ninguén entraba no piso franco da rúa Mallorca. Correu as cortinas e entrou a luz, de golpe, e feriulle os ollos. Ao outro lado da xanela a inmensidade da Sagrada Familia, aínda en obras, e os malditos turistas a baixar e subir dos autobuses que non deixan de subministrar á basílica expiatoria de simonía, fotógrafos e fieis. Parecía un bo lugar para pasar desapercibida durante un tempo.

Cando espertara aquela mañá, había unhas horas, pensaba que sería un día fodidamente duro. Pero Francesc chegara tarde á cita, o mozo elegante non estaba no lugar onde debía estar. As sospeitas, os rumores de que fora ferido e collido preso tras a explosión da rúa Banyoles tornaban evidentes, reais, e o protocolo deixaba ao seu criterio dúas posibilidades: ou ben fuxir, ou agocharse. Escolleu meterse no piso franco, alí polo menos estaría cerca de Francesc en caso de continxencia. E había un tocadiscos, unha reliquia fermosa que funcionaba perfectamente.

tocadiscos

Ademais, Marta non se imaxinaba fóra de Barcelona durante esa crise e moito menos sen Francesc. Os tres xa falaran sobre o tema, sobre o que farían no caso de atoparse nunha situación como aquela, así que Marta sabía que, naqueles precisos instantes, a outra integrante do grupo, Mireia, estaría ao volante dalgún vehículo pola A-2 en dirección ao Oeste, á altura de El Bruc ou de Igualada, tanto ten, se tivesen viaxado xuntas estarían pensando se comer caracois en Cervera ou bacallau en Tárrega.

As xanelas estaban abertas, a música, a luz e o aire renovaban o ambiente da cociña, do salón e dos catro dormitorios que conformaban o piso. Marta puxo en funcionamento a neveira e abriu a chave do gas. Despois entrou nun dos dormitorios, o máis afastado da entrada, o último do corredor, e sacou do caixón dun moble as sabas. Fixo a cama. E foi ao sentar no leito, ao baleirar o bolso cheo cunha pouca roupa, que sentiu o primeiro lategazo de soidade.

Ela quedaba soa, sen Mireia, sen Francesc.  Tentou pensar de xeito pragmático, sacudirse a melancolía e do cálculo do tempo que tardarían en comer xuntos caracois ou bacallau. Porque chegaban días duros, fodidamente duros.

 

2

  By

La oscuridad se cierne sobre nosotros como un viejo manto tejido durante el principio de los tiempos, un telón infinito e inescrutable. Desde bien niños, aprendemos a huir de ella, a evitar las negras garras que aguardan en los rincones prohibidos de nuestros hogares: bajo la cama, en el desván… Y cuando llega la noche, nos refugiamos en el cobarde escondite del sueño, salvados por cientos de cuentos que alguien nos susurra antes de dormir.

Y pasan los años y todo cambia.

Una valentía irracional, alimentada por la inconsciencia adolescente, ocupa ese lugar sagrado en el que antaño reinó el temor. Experimentamos, jugamos, creemos ser héroes, nos adentramos sin pensar en esos oscuros rincones evitados en la infancia. Danzamos junto al negro corazón de la oscuridad, embriagados por el delicioso elixir de un miedo controlado. En ese instante mágico nada puede pararnos; nunca volveremos a sentirnos tan vivos.

Pero pasan las décadas y todo vuelve a cambiar.

Por que la noche sigue siendo la noche, y al fin al cabo, es muy difícil destronar a la reina de la oscuridad. Ella sigue esperando, paciente, ocultando sus garras y contando los días que faltan para que llegue el momento adecuado, ese momento en el que, arrepentidos, volveremos a evitar esos rincones oscuros. El miedo ya no llega al mirar bajo la cama, tampoco al subir al desván. El nuevo miedo llega de la mano de la noche, cuando comprendemos que la oscuridad está encerrada en lo más profundo de nuestras almas. La oímos rugir, palpitar en constante estado de ebullición; está ansiosa por despertar.

Y es precisamente esa profunda oscuridad, donde nacen nuestros verdaderos miedos, la que sirve de escondite a todos esos monstruos modernos, los de carne y hueso, los que conviven con el ciudadano de a pie. Crecen aprendiendo de nuestros temores; se alimentan de nuestro terror en una sociedad que les apoya e idolatra. La mayoría llegan a puestos de responsabilidad, gobiernan naciones, caminan impunes y arrogantes, rodeados del lujo más absoluto, invaden nuestros televisores. Durante la noche, su refugio sigue siendo el mismo: la oscuridad. Allí se sienten seguros, protegidos, rodeados de otros monstruos de su misma clase.

Pero no cuentan con que no están solos. Alguien lleva tiempo vigilándolos de cerca. Un alma fuerte y joven, pura, sin pervertir. Un alma que lleva cerca de un siglo observándolos. Francesc Bastida sigue esperando, paciente, ocultando sus garras y contando los días que faltan para que llegue el momento adecuado.

2

  By

Escuridade no hospital de la Santa Creu i Sant Pau

Francesc espertou sobre a cama do hospital con esa sensación de desarraigo que nos sorprende ás veces cando non estamos moi certos do lugar onde abandonamos a escuridade dos soños e das pálpebras pechadas. O primeiro instinto foi separar as costas do colchón e abrir os ollos para mirar con certo nerviosismo a todas as partes, na procura dalgún elemento que lle confirmase que estaba a salvo ou en malas mans. Pero o lugar estaba completamente ás escuras. Recordou a explosión e a imaxe dos ollos baleiros, mortos do seu perseguidor, sobre a rúa Banyoles, lembrou que era aquel lugar o último na súa memoria.

O primeiro sinal chegoulle á esquerda do seu leito. Por un corredor limitado e formado por dúas ringleiras de camas nas que descansaban en absoluto silencio os corpos doutros doentes e feridos, achegábase unha muller cunha carpeta azul que contiña certos documentos médicos relativos á saúde do paciente. Francesc empezaba a escoitar os seus pasos pero non podía ver nin o corredor, nin os doentes, nin á muller e moito menos as mans brancas que portaban aquel cartafol azul.

Os pasos facíanse con máis e máis espazo nos seus oídos, penetraban até as profundidades do seu cerebro, achegábanse á śua posición e Francesc non variou a postura dos seus músculos, permaneceu coa mesma expresión agardando a ter máis datos cos que avaliar a súa verdadeira situación. Cheiraba a hospital, polo eco dos zapatos sabía que estaba nunha sala moi ampla. Levou as mans aos ollos, cuestionouse se os tiña realmente abertos. Tiña gasas sobre eles. Estaba no leito dun hospital e sentíase abatido.

Ao chegar ao carón da cama, ela abriu o cartafol mentres se presentaba e comezaba a emitir a cualificación dos síntomas, un discurso que ao doente lle pareceu rápido de máis, era como se a cegueira lle impedise escoitar con propiedade. A única palabra que Francesc Bastida sentiu con nitidez, probablemente porque era a única que se axeitaba ao seu contexto, foi “oftalmoloxía”. Entroulle unha pequena vertixe, sentiuse fóra de ritmo e pediu á doutora que empezase de novo o seu diagnóstico.

A Francesc pasoulle un lampexo pola consciencia, un lóstrego que lle trouxo arrecendos das flores de Varsovia en primavera. Pero non, a voz comezou de novo polo máis sinxelo dos inicios, Estás no hospital de la Santa Creu i Sant Pau.

1

  By

The city burned. Everything she had or was; gone. But then, she thought, that hadn’t been much anyway. Tucking the package under her arm, she turned her back to the flames and made her way north, towards the crossroads.

Once there, she would have to decide; west to the coast or east to the capital. The choice was hers to make, the first in a long time, the first that she could remember, and the giddy anticipation was only just tempered by the knowledge that she would have to make it there unseen. The path she had to take, however, was the only one between the city and the crossroads and It usually it boasted a steady traffic of tourists, traders, political representatives and the military. Today was not a usual day though, and the road was graciously quiet. Most people had already fled, taken the southern route or been killed. Others hurried towards the crumbling city to try to help, salvage or steal whatever was left. She knew had to stay out of sight. Her clothes would mark her out to any traveller, and she could not be caught now.

After an hour of nervous but uneventful travel, she came to the crossroads. To her right lay scrubland. To her left and straight ahead, a steep cliff that descended into dense forest. Looking out, the sun was slowly climbing, gently spilling light onto the canopy. A cacophony of rousing creatures responded. Even from this vantage point at the top of the cliff you couldn’t see down past the first branches of trees. It was perfect.

Without warning, voices drifted up from the left where. There was a stairway on this side, steps that had been carved into the cliff face generations ago. There was also nowhere to hide on that part of the path. Glancing back to her right she quickly discarded the exposed scrubland as an option. She would be easy pickings. The voices grew louder, climbing steadily toward her. She looked around; no way down, no way across the open land to her right.  Someone grunted. Whoever it was, they were getting close.

She took out the package, gripped it to her chest and dipped her head. Turning on her heel, she headed back the way she had come. She had to think. There was nowhere to go. All paths were exposed. She could not be caught. Just as it seemed the voices would appear over the lip of the ledge, she stopped, spun around, and ran, fast and hard, straight ahead and into the arms of the forest.

1

  By

Sen o ferro na rúa Banyoles

Naquel intre Francesc examinaba a súa cara fronte a un espello do local, mentres agardaba despreocupado a que lle desen a hamburguesa de año con salsa de menta que pedira. Pensaba na súa idade, que tiña uns pelos horribles nas orellas e que os seus ollos de miope semellaban querer ocultarse dentro da  cabeza para acocharse con agarimo nos lóbulos do seu cerebro. Xirou a cabeza e foi entón cando os viu. E semellaba, pola linguaxe corporal, que un deles movera a súa mirada cara a el, tamén, por casualidade.

Non pasaron moitas cousas pola mente de Francesc pero de todas elas a que prevaleceu foi a lembranza do feito de que non tiña a pistola. Durante anos mantivera a discusión interna, antes de saír da casa, sobre a pertinencia ou non de cargar co ferro, de levar a arma consigo a todas as partes. Unha sentenza tirada da bagaxe popular gañaba sempre a man definitiva da partida: “nunca se sabe, Francesc”! Até que aquela noite de verán cedeu á inercia da comodidade. A calor húmida do Mediterráneo á que xa non estaba afeito foi quen suxeriu deixar a arma no apartamento. E foi entón, cando os dous homes se lle achegaban e a culpa se debuxaba na silueta negra da pistola sobre os garfos, os coitelos e as culleres do caixón da mesa da cociña, cando escoitou o asubío inconfundible e familiar do mísil que se viña cerca da súa posición.

Foi duro deixar Varsovia atrás, difícil non deixarme derramar até quedar baleiro alí, deitado como agora e moribundo, en Wilanów. Imaxinou a primavera, tentou abrir os ollos e ver as flores, as plantas, a figura de Ulises nos debuxos dos murais nas paredes do palacio. Regresar, a idea de volver, este era o motivo que bulía no seu corpo tirado sobre a rúa Banyoles e rodeado de entullo, po e cachotes. Diante del tiña de novo a mirada do inimigo. Era unha mirada inerte, morta, baleira de vida como tantas outras que xa tivera perante os seus ollos.

E metéuselle, nun recuncho descoñecido do ser, unha sensación que identificou co feito de saberse cerca da morte, o desexo a incrustárselle nas unllas e sentir de novo aqueles días de mocidade, aquel primeirísimo grolo de vodka e os días en que o xeo sobre os lagos non era unha imaxe relativa á prosa do común lonxincuo e irreal.