Tag: creative writing

Infancia

Os irmáns Bastida xogaban na rúa cunha pelota sen aire, o sol do serán bouraba aínda nas súas cabezas de adolescentes. O coiro do balón deformábase con cada patada e a válvula movíase no seu interior. Non pasaban coches e o son seco dos golpes sobre a superficie mol da pelota conseguía darlle un ritmo estraño a aquelas horas mortas do final do día. De cando en vez un pase errado obrigaba ao receptor a facer un movemento brusco e a grava, as pequenas pedras baixo os pés renxían, dábanlle un verniz orixinal ao compás do xogo.

Con este ritmo, semellante, achegouse o pai coas mans nos petos, tentando disimular un pouco a falta de equilibrio, unha inestabilidade proporcionada pola inxestión dalgunha botella de cervexa e varias doses de licores mesturados con bebidas carbónicas azucradas. Os rapaces non interromperon a cadencia case monótona de pases que os entretiña, limitáronse a mover a cabeza e as mans para saudar o pai antes de que este se metese na casa pechando a porta tras de si. Durante uns intres seguiu sendo o xogo dos irmáns Bastida o único que se escoitaba naquela rúa dos arrabaldes da gran cidade.

Jaume, que daquela non podía imaxinar que algún día sería coñecido como Roel e tería o grao de xeneral do exército, foi o primeiro en escoitar os pratos rotos e, de xeito inmediato, os berros que chegaron dende o interior da súa casa. Jaume e Francesc miráronse como se a súa reacción ante o feito fose parte dun protocolo previamente acordado ou ensaiado. Pero non era así. De xeito tácito os dous irmáns decidiran que non debían permitir que volvese acontecer. Non podían soportalo máis. E correron cara ao interior da casa.

A porta cedeu ante o empurre dos rapaces e bateu con forza contra a parede. Os vidros caeron en anacos sobre o chan. Tamén estaba a súa nai sobre o chan da cociña, de xeonllos, diante do pai que non agardaba a reacción dos seus fillos. Bateron nel mentres a nai pedía paz, calma, algo que os oídos dos rapaces non estaban en disposición de escoitar e comprender. Detivéronse cando a mesma inercia que os levaba se detivo entre as súas mans.

A pelota quedou abandonada no pedregullo, en silencio. A válvula quizais tremía aínda no seu interior cando os irmáns Bastida saíron correndo da casa, chorando e sen rumbo cara as tripas da gran cidade.

Tocada polo lume

Núria está sentada á mesa, nunha caixa de madeira que tempo atrás contiña botellas de licor e que agora fai a función de tallo. Os labios carnosos e vermellos de Núria permanecen lixeiramente abertos namentres come das uvas negras dun acio que pinga o zume sobre un prato branco e vello. A nai está con ela na barraca, quentando o café do almorzo nuns fogóns vellos, nuns fogóns que xa deixaron a súa pegada negra e sucia sobre a parede da barraca. E hai herbas que crecen ao carón da porta da barraca e que ameazan con entrar, como se estivesen a pedir permiso.

Núria sente, tamén, que aumenta sen control o número, o tamaño da súa colección de odios, como se de súpeto crecese nela a capacidade de sinalar, de poder comprender o carácter hostil de certos elementos que a provocan, que a odian tamén á súa maneira, de xeito recíproco. Núria comproba que esperta a unha nova vida que lle di o que ten que facer. Foi difícil chegar até ese estado de consciencia, pero non sabe se poderá tomar as medidas lóxicas, coherentes e axeitadas para o seu novo estado de ánimo.

Non ten moitas ideas sobre o seu futuro, sobre os pasos concretos que faciliten os novos obxectivos da súa vida. O que é seguro é que está perfectamente adestrada, que non quere seguir agardando alí sentada na barraca. Necesita un cambio, un cambio de actitude que conleve quizais un cambio na súa propia personalidade. Agora, namentres Núria come as uvas, é capaz de mirarse a ela mesma e sentir que cambiará, deixa o acio con catro uvas amarradas e érguese sen limpar os labios vermellos e carnosos.

Núria diríxese ao único cuarto da barraca, que comparte cos seus pais, e recolle o libro de poemas. Colle unha bolsa, énchea de roupa, mete tamén a pistola que ten agochada no peto dun abrigo vello dende hai un par de semanas e sae da casa sen darlle un bico á súa nai, cun breve adeus dende o punto onde nacen as herbas ao pé da porta, case sen despedirse, como aparentando que estará de volta axiña. E non é así. Núria sabe que tardará en volver ás barracas, Núria sabe incluso que é probable que nunca máis volva ás barracas.

Núria vai na procura de todos e cada un dos membros do Aparatus.

Katerina saíu da terminal do aeroporto de El Prat ás présas, esquivando á xente como se chegase tarde a algures. Colleu un taxi e pasou primeiro polo hotel no centro de Barcelona. Estivo máis que tentada a ir directamente ao Hospital de la Santa Creu i Sant Pau pero a última hora, cando o coche penetraba na cidade, decidiu ser paciente, aínda eran as 10 e media da mañá, tiña todo o día por diante. Katerina deuse unha ducha, comeu algo na mesma cafetaría do hotel e marchou ao Hospital onde tiña pensado visitar a Francesc Bastida.

Alí empezou, sen ela ter sospeitado nada, o meirande e máis tétrico pesadelo da súa vida. Cando lle foi comunicado que era imposible visitar o paciente 500-A, que non estaba alí, pensou durante uns segundos que era un problema de competencia lingüística, que perdera toda a competencia en catalán. As súas preguntas, a súa insistencia, a historia da súa viaxe dende Varsovia, obrigaron en certa forma á enfermeira que a atendía, a conducila ao despacho da doutora Rivelles. Foi ela quen lle falou da desaparición de Francesc Bastida, quen lle aconsellou que fose á comisaría.

Na comisaría do carrer Noguer entrou coa mesma inercia ca no hospital, pensando que alí atoparía respostas. Pero tampouco foi así. Ao saír da comisaría onde falou co axente Pere Rios, un idiota que lía nas páxinas dun xornal de formato berlinés e que semellaba non querer axudar en nada, e perante a situación de tristura e impotencia que sentía, decidiu volver ao hotel, descansar e localizar a Roel, quizais á mañá seguinte.

Cando Katerina abriu a porta da peza do hotel, atopou no chan unha nota, unha mensaxe cifrada que alguén botara por baixo da porta:

N11r38U0r38110113Mr3V071Cr3X30

Odiaba aquel xogo cabalístico de Roel. Lembrou os días do pasado. Adoitaba facer aquilo con todo o que escribía: 4N1X40V10V3F4CNUr4M07U0V, “vou tomar un café, volvo axiña”. Aquela mensaxe, fóra a criptografía, era diáfana: Roel marchaba ao oeste. E só había un oeste naquel contexto: Galicia.

Aqueles rapaces fermosos

O sol comezaba a deitar os seus raios sobre o mar Mediterráneo, o sol iluminaba de xeito tímido aínda os edificios de Barcelona, cando Roel chamou educadamente na porta do piso franco da rúa Mallorca, sen botar a porta abaixo como pensaba facer ao volante do Alfa Romeo co que acababa de matar aos asasinos de seu irmán. Cando Marta escoitou o bater da man de Roel sobre a táboa da porta do piso, eses tres golpes, ese estrondo que a fixo tremer de arriba abaixo, ela acababa de pousar a agulla sobre o disco e a melodía puido ser sentida polo home que agardaba na escaleira.

Era evidente que a melodía xa delatara a súa presenza no interior do piso, así que Marta desbotou a opción de facela calar e camiñou a modo, descalza, até a porta e observou pola pequena mira. Roel presentiu, imaxinou a Marta ao outro lado. Toda a violencia que traía no coche, a axitación, os propósitos de expedición e velocidade deron paso á unha argumentación baseada na súa deserción, nos intres agradables do pasado e na necesidade de permanecer xuntos e fuxir o antes posible da cidade.

Dentro do piso Marta, sorprendida de atopar alí a presenza fermosa de Roel, escoitaba coa orella pegada á madeira, cunhas ganas inmensas de crer no discurso que aquel traidor lle ofrecía. Non había xeito de demostrar a veracidade das súas palabras. Pero o certo é que nada lle impedía, se realmente seguía formando parte do exército, derrubar a porta e entrar alí para detela. Pero cando as derradeiras notas da música se derretían no ambiente tenso do piso franco, Marta escoitou un argumento máis da boca de Roel, Francesc está morto.

Cando o silencio era palpable nas escaleiras e no piso franco da rúa Mallorca, Marta volveu mirar a través da porta. Alí, agardando na escaleira, cos ollos enchoupados en ira e tenrura, Roel era tan fermoso e diferente coma o seu irmán. Tamén ela deixou que os bos momentos do pasado fixesen acto de presenza. Marta colleu o pomo e a fechadura cunha fe descoñecida, empurrada polo feito de que non tiña outra saída real, e abriu a porta, a lámina de madeira que a separaba dun home que xa os traizoara unha vez.

Marta fora prudente, non botaron moito limpando o piso. Marta colleu as cousas e saíron camiño do Segriá.