Tag: creative writing

Alguén moi especial

Francesc miraba pola fiestra a cada pouco até que nunha desas ocasións, ao estirar o pescozo para poder mirar cara ao principio da rúa, viu aparecer un Seat 124. Afinou os ollos para ver ben a matrícula e comprobou que era Jaume. Díxollo a Marta que estaba sentada diante del, dándolle o primeiro grolo ao vermú vermello. Xa están aquí. E ela xirou o corpo cara a esquerda de xeito que non puido ver o coche. Se tivese xirado o corpo na dirección contraria, cara a dereita, tería visto o 124 alonxarse na procura de aparcamento.

Marta estaba moi impaciente por coñecer esa muller, a tal Mireia Mainer, que viña con Jaume, porque tiña ganas de que as cousas ao seu redor collesen unha inercia diferente, oposta, saír de vez da rutina do lecer e poñerse a traballar, a preparar algunha cousa, meter os pensamentos noutra cousa que non fose Francesc e a desidia das horas desocupadas. A lóxica dicíalle que Mireia non viña para pasar o tempo e polo pouco que falara por teléfono con Jaume semellaba que a chegada da parella cambiaría para ben as expectativas de Marta.

Jaume estaba nervioso polos seus sentimentos, non lle gustaba a idea deq eu o delatasen, tentaba dirixilos, racionalizar os nervios que sentiu cando pechou a porta do coche, non quería que os seus compañeiros puidesen comprobar até que punto estaba namorado daquela muller. Antes de que Francesc e Marta puidesen ver o xesto a través do vidro da cafetaría, Jaume fíxolle un aloumiño a Mireia, e chamouna polo seu nome falso unha vez máis, para afacerse e que non lle saíse ese nome raro, Trahamunda, en público.

Pola contra, Mireia, Trahamunda Soutullo, deixábase levar pola arrogancia e a inmodestia, aceptou con intelixencia e amor o afago cariñoso de Jaume. Mireia sentíase completamente segura, firme, convencida da súa superioridade moral e intelectual, sabía que ao final era iso o que máis contaba. E tiña a certeza de que as outras dúas persoas coas que mantería unha reunión informal, xa eran conscientes, naquel preciso momento en que aínda non se coñecían abondo, de que ela sería unha peza moi especial, especial de verdade.

Cos ollos húmidos

Para calquera persoa que os observase podería parecer que aqueles dous coches que cruzaban a fronteira a unha velocidade considerable ían o un detrás do outro de xeito casual. Pero os axentes Cabanillas e Pujol, dentro do Renault 4TL branco abeirado a catro quilómetros da fronteira, sabían que os dous condutores daqueles vehículos, un home e unha muller, coñecéranse e pasaran varios días xuntos na localidade próxima de Saint Bertrand de Comminges. Os policías agardaban agora a que pasasen por diante da súa posición, de volta á casa. Eles dous tamén volverían, durante unha noite cando menos, á tranquilidade dos seus fogares, a durmir nas súas camas.

Cando o SEAT 124 e mais o SEAT 128 pasan un detrás do outro diante do cruce onde se atopan os dous policías de incógnito, o axente Cabanillas ponse en tensión, acende o motor e incorpórase á estrada. Non necesitan seguilos con intensidade, non necesitan ter os vehículos dos delincuentes no seu campo visual. Intúen con acerto que o seu destino é Barcelona, unirse a Francesc e a Marta para comezar unha nova xeira de atracos, quizais máis depurados e lonxe das sucursais bancarias, quizais en vilas afastadas da península onde poder subtraer arte sacro do interior de pequenas igrexas que ninguén vixía.

Ao axente Cabanillas gústalle conducir, gústanlle os motores, os coches, está a gozar da pilotaxe do motor de 852 centímetros cúbicos. Seu pai tiña un de dúas portas que empregaba para transportar material, artefactos, redes e recambios mariños, ao porto de Barcelona onde o necesitaban con urxencia a meirande parte dos seus clientes. Aquel era e é un dos coches máis baratos do mercado. Pero este modelo é diferente, novo, tipo berlina, con cinco portas e ten un motor novo, catro marchas e uns asentos dianteiros moito máis confortables.

E así entraron os dous axentes en Barcelona, pola avenida Diagonal, á máxima velocidade, non moita, que permitía a potencia do vehículo. E cando Cabanillas deixou a Pujol na súa casa, cando o compañeiro pechou a porta, decatouse de que o cadro de mandos tamén era diferente ao do seu pai. Foi ao botar o ollo ao lugar onde o pai tiña unha imaxe de San Cristovo. Cabanillas púxose tristeiro ao lembrar aquel detalle persoal. E decidiu non ir a casa, aparcou o coche e entrou no primeiro bar que atopou coas portas abertas. E bebeu whisky, cos ollos húmidos.

Como quen manda unha carta

Francesc sentiu que a distancia se fixera moi longa, esa non disposición de Marta para todo e que el non entendía. Francesc estaba relativamente incapacitado para ver a raíz dos problemas ao seu redor, especialmente aqueles que provocaba a súa propia actitude, a súa forma de ser. A súa intelixencia emocional era realmente limitada. El culpaba directamente aos outros, quizais sabía que era parte da situación pero non tiña a capacidade crítica de reparar nos detalles concretos da súa personalidade que provocaban determinadas impresións negativas nas persoas coas que convivía.

Marta, pola súa banda, era plenamente consciente da situación en que se atopaba a relación, de como se queimara todo en cuestión dunhas poucas semanas. Marta soubo de que perdera completamente o interese ante a visión, ante a convivencia coa persoa real que se agochaba tras a primeira imaxe que proxectaba Francesc. Ela foi quen tomou a decisión de deixarse caer na inercia da desidia, deixar que todo o que existía entre eles dous morrese pouco a pouco, como quen manda unha carta a un país lonxincuo sen sequera agardar resposta.

Un día foi gardar uns calcetíns do mozo que acabaran por error entre as súas cousas. Grazas a unha acción tan prosaica como devolver roupa ao seu lugar, atopou no desordeado caixón da roupa de Francesc aquela pedra da praia de Ixos, aquela pedra que lle chamara a atención e que ela recollera de entre as areas. E lembrou aquel ton que o mozo empregara para pedirlle a pedra, foi quen de revivir por enteiro aquela sensación aceda que lle subiu aos ollos. Marta sentiuse traizoada e ferida nun lugar que non coñecía, ou mellor dito, un lugar onde non pensaba que Francesc puidese ter chegado.

Días máis tarde, cando Francesc abriu o caixón e, tamén por casualidade, reparou en que a pedra non se atopaba onde debía estar, entre as cousas que eran da súa propiedade, soubo que todo rematara, e sóuboo como quen recibe unha carta que confirma as novas que hai tempo chegaron por outros medios. Ao principio sentiuse enganado, profundamente anoxado e violentado. Pero aos poucos segundos recapacitou. Coas mans apoiadas no moble e a cabeza abaixada, foi a primeira vez na súa vida en que, inmerso aínda na situación amarga dunha dor, sinalou a súa persoa como culpable. E simplemente deixou de durmir no cuarto de Marta.

Os planos de Mireia

Trahamunda estaba a ducharse, relaxándose, ignorante de que ao outro lado da porta, sobre a mesma cama en que pasaran toda a noite a posuírse, Jaume Bastida abría o seu bolso e comezaba un rexistro rápido na procura de información, empezando pola data do seu nacemento. A sorpresa chegou para o home dende o inicio do análise, ao atopar un nome diferente no documento de identidade: Trahamunda Soutullo. E foi ao cismar nese nome que non escoitara nunca, Trahamunda, no impacto que lle produciu a mentira, que non se decatou de que a muller, a tal Mireia, saía da ducha e o sorprendía co bolso aberto entre as pernas.

Ela sentiuse, tamén, sorprendida e, mentres miraba o vaso de auga baleiro sobre a mesiña de noite, decidiu asumir a situación con naturalidade. É un nome galego, é a patroa da morriña. Porque me dixeches que te chamabas Mireia? Non sei, supoño que teño unha crise de identidade. Non me importa, pero como queres que te chame? Mireia, chámame Mireia. Mireia empezou a vestirse e, aínda que soubo que aquilo xa estaba superado, por primeira vez foille difícil establecer contacto visual con Jaume, como se aquela situación estivese planeada para acontecer moito máis adiante, noutra ocasión en que houbese máis confianza. A moza sentíase moito máis ferida ca Jaume que, en silencio, colocou as cousas de volta no interior do bolso e accedeu ao cuarto de baño para ducharse.

Mentres tomaban cadanseu café, cadanseu croissant perfecto, coas capas de milfollas a recender a manteiga de calidade, Jaume preguntoulle á moza que faría, onde iría, cales eran os seus planos. E Mireia atopou na pregunta un xeito de devolverlle a confianza ao amante. Penso gañarme ben a vida co que me gusta, a arte sacra. Restauradora, comisaria de exposicións? Non, roubarei obras por encargo e vendereinas. O movemento causou o efecto axeitado, a Jaume pasoulle un brillo polos ollos e durante uns segundos pensou na casualidade, nas baixas probabilidades que había de que dous ladróns vocacionais se atopasen nunha vila como aquela.

Jaume escoitou con atención, facéndolle preguntas moi concretas, co ánimo de quen está a descubrir algo novo e marabilloso que sempre estivera diante dos seus fociños pero ao que non prestara atención, demostrando un interese que por uns momentos Mireia pensaba finxido. Ela non sabía até que punto estaba a falar coa persoa indicada.