Tag: creative writing

48

  By ,

DAWN WITH CLYMENE

amanecer con climene

I can see the nymph from here in all her glory. Her skin, her clear body, the dawn reflected in her neck. The eternal line of her back, the dimples on her buttocks. The hair loose, flooding the pillow. She, carefree from me and everyone, plays to seem inert in the calm of her rest. She plays to sleep without letting me enter in his dream.

The nymph always turns her back on me. Now, when I try to make love to her; and also when she shows hermetic and unsympathetic to my attempts to drink her lips, or give my eyes to her. She has too many suitors; however, little or much, she ignores them all.

The nymph dawdles on the white canvas of her blankets, draws hills and mountains on the bed and on her body. I look at the bruises on her side. Damn nymph, why don’t you let me love you, why I do not cease to love you, why don’t you keep far of your hips all of those that hurt you, taking your back – your everlasting back now I kiss – and mark on them their gross men fingers, their unconscious kicks. No, nymph, not; can’t you see that they are wearing you out?

In the morning light, the nymph looks incredibly beautiful, mysterious, like a river to plough through or a bunch of stars. Her skin smells like cinnamon and sandalwood; and beyond, like musk and fruit. Like church incense her breasts, which I guess when I crown the top of her neck. And her belly, which smells like bread, as it smells good women bellies.

Perhaps I love the nymph. Only perhaps. Desire is confused with the hatred in such an easy way… How to love her imperturbable back, her unwavering stubbornness, her mysterious coquette woman’s face. How not to love every one of those rays of sun, in order to settle on her skin and penetrate her with sweetness, and warm her heart. How not putting my heart and soul in the attempt to see her smile, determined, in my arms, away from the bruises of all those that should never, never have touched her.

48

  By ,

ALBADA AMB CLÍMENE

amanecer con climene

Des d’ací, es veu a la nimfa en tota la seua esplendor. La seua pell, el seu cos clar, l’albada reflectida al seu coll. L’eterna línia de la columna, els clotets sobre les natges. La melena solta, inundant el coixí. Despreocupada de mi i de tots, juga a semblar inert a la tranquil·litat del seu repòs. Juga a dormir sense deixar-me entrar al seu somni.

La nimfa sempre em dóna l’esquena. Ara, quan intente fer-li l’amor; i també quan es mostra hermètica i incompassiva davant els meus intents de beure-li els llavis, o regalar-li els meus ulls. Té massa pretendents; però poc o molt, els ignora a tots.

La nimfa ronseja al llenç blanc del seu llit, dibuixa colines i muntanyes amb el cos. Li mire els moretons del costat. Maldita nimfa, perquè no em deixaràs estimar-te, perquè no allunyaràs dels teus malucs a tots eixos que et fan mal, que prenen la teua esquena –la sempiterna esquena que ara et bese- i marquen en ella els seus dits d’homes bèsties, els seus cops d’inconscients. No, nimfa, no; no veus que t’estan desgastant?

A la llum del matí, la nimfa es veu increïblement bella, misteriosa, com un riu que recórrer o un manoll d’estels. La seua pell fa olor a canyella, a sàndal; i més enllà, a mesc i fruites. A encens del d’església els seus pits, que endevine quan corone el cim del seu coll. I el seu ventre, que fa olor a pa, com fa olor el ventre de les dones bones.

Potser estime a la nimfa. Només potser. El desig es confon amb l’odi d’una manera tan fàcil… Com estimar la seua esquena impertorbable, la seua tossudesa incommovible, el seu rostre misteriós de dona coqueta. Com no desitjar ser cada un d’eixos rajos de sol per a posar-se en la seua pell i penetrar-la amb dolçor, i escalfar-li el cor. Com no deixar-se la vida en l’intent de veure-la somriure, resolta entre els meus braços, allunyada dels moretons de tots aquells que mai, mai degueren haver-la tocat.

46

  By

Mother

“Víctor.”

“Yes?” he answered mechanically as he tensed; delicate topics could only grow in crescendo.

“If you ever have babies, and one of them is a boy, would you name it Blue?”

“Blue?”

“As a name.”

“But Blue is not a name for a person,” he repeated, feeling himself at the beginning of the conversation again.

“But I like it,” she argued, tenacious, like every time she made a decision she was fully convinced of.

“You like very weird things.”

“Ana is weird and you like her.”

“Ana is weird?” Víctor was surprised, he did not thought his girlfriend had any particular weirdness at all; the fact was that he actually considered her to be excessively ordinary.

“Yes.”

“Wow…” he did not want to ask the nature of such an assertion.

“So, are you going to name your baby Blue?”

“I’ll have to ask Ana.”

“Why?” the girl’s utter surprise tone pleased Víctor.

“The baby’s mother should have an opinion, shouldn’t she?”

“But I don’t want you to have babies with Ana,” Cristina was horrified, she did not know his brother’s girlfriend but she was sure she would not like her, she was not appropriate for him, her brother, her constant and pillar, who deserved more, so much more, someone unique, exceptional, like him; someone absolute.

“Why?”

“I don’t like Ana.”

“You don’t know her. Also, I’m the one who has to like her.”

“Do you love her?”

“I don’t know,” that he had asked himself more than once, but he also did not sense from her any specially stirring behaviour.

“But she’s your girlfriend.”

“Yeah. But that comes with time. Would your rather she wasn’t?”

“Yes. I want you to have a boyfriend named Blue.”

“Well, that’s not going to happen,” he repeated once more.

“Because you like girls.”

“Yes…”

“You’re weird too,” sentenced the girl with a firmer tone than him.

“Well, thank you.”

“You’re welcome,” she articulated while smiling with her mouth full of bread and cheese, not even waiting for the last chunks Víctor had just removed from the fire to cool down.

40

  By

O primeiro grolo de vodka

Francesc chegou primeiro. Pediu unha caña e fregou as mans contra os pantalóns vaqueiros ao tempo que examinaba de novo o espazo, non fose a ser que se lle pasase a presenza dela. Recoñeceuna ao mirar á porta, polo xeito de vestir, cando se deu a volta un pouco para pechar sen facer ruído. Resultoulle curioso, cando ela foi minutos máis tarde ao baño e o mozo tivo tempo de reflexionar, tela recoñecido por ese feito, a roupa, e non por trazos físicos do rostro ou do seu corpo. O caso é que ela entrou e axiña o recoñeceu tamén a el, non había moita xente no bar e de feito era a única persoa sen compaña.

Foi Katerina quen se puxo en contacto con Francesc, semanas atrás, mediante un amigo común que a moza polaca coñecera durante unha visita académica a Berlín. Podería parecer casualidade, pero non é así, a xente acode a determinados locais en función dos seus gustos, das súas intencións e das súas posibilidades, nada disto forma parte das características da casualidade. Quero dicir que tanto Katerina coma o amigo de Francesc acudiron a aquel lugar de Berlín en que se coñeceron porque andaban a procurar a alguén así.

Porque o asunto foi que Francesc comezaba a ter contactos cunha xente que estaba interesada en adquirir un tipo de armamento moi concreto. A primeira vez que estivo presente nunha conversa sobre o tema nin sequera se lle pasou pola cabeza a posibilidade, el foi, simplemente, testemuña dun diálogo. Pero cando chegou a casa e lle contou a Jaume o que fixera aquela tarde, Francesc escoitouse a si mesmo e pensou que, quizais, era unha vía de negocio que era necesario, cando menos, estudar. Non sería tan difícil atopar un contacto no estranxeiro, facer algunhas preguntas e avaliar se os beneficios compensaban.

E por iso estaba alí Katerina, para darlle información que traía na súa cabeciña, datos, basicamente números concernentes a munición, calibres, caixas e algúns cálculos feitos por ela mesma durante a aburrida longa viaxe vía Londres, cálculos que tentaban achegar conclusións evidentes para Francesc, para que se animase a entrar no xogo. Era o medio que tiña ela, tamén, de sacar tallada de todo aquilo. E díxollo ao mozo, así, clariño, a súa tarifa como intermediaria, antes de que o camareiro pousara na barra o primeiro disparo de vodka.

39

  By

Execución

Marta presentouse no salón  e pechou a porta cun golpe, mostrou o autoadhesivo negro e vermello de Albert coma se fose unha bandeira branca entre os seus compañeiros. Mireia, Francesc e Jaume ergueron os ollos para mirar o pequeno anaco de papel que a man da moza izaba diante deles. A idea de Marta era a seguinte. Non era necesario matalo. O máis probable é que o rapaz xa estivese fichado pola policía, no arquivo ese de rojos, vagos e bandidos seguro que tiñan unha ficha del e duns cantos amigos.

O refén non os vira apenas, aínda tiña os ollos vendados, non sabía onde estaba, non podía ofrecer dato ningún verificable á policía, polo que o seu testemuño, no caso de que quixera intercambiar a súa vida por información relativa a eles, carecería de credibilidade. Ademais, para o estado era moito máis rendible ofrecerlle á sociedade, naquel contexto en que se atopaban, a detención e procesamento dun axitador político que as pistas e a persecución de catro ladróns de igrexas e bancos. Así que o tema, o único problema, era chamar a atención da policía, que fosen eles, dalgún xeito os que atrapasen a Albert. Aínda era madrugada, tiñan tempo para actuar antes de que houbese moitos máis ollos nas rúas de Barcelona.

A solución outorgouna Mireia despois de pensar ben as palabras e non arriscar a súa posición, ofreceuse voluntaria para entregarllo á policía. Ela sabía onde atopar ao axente Cabanillas, ela sabía que aquel piso franco xa estaba vixiado e, efectivamente, calquera información que puidese dar Albert sería irrelevante para a policía. Dixo que o deixasen ao seu cargo, que confiasen nela. O resto do grupo, cansado despois dunha noite atarefada, sentiu tanto alivio que non quixo facer moitas preguntas, limitáronse a seguir as instrucións de Mireia e meteron a Albert no maleteiro do 124.

O certo é que o Aparatus comprobou a efectividade da acción de Mireia semanas despois. Jaume achegouse á barra dun bar para almorzar e colleu un xornal mentres o camareiro se dispuña na tarefa de servirlle o café e as torradas. A máquina dos zumes machacaba dúas laranxas sen compaixón e Jaume botaba o ollo ao titular sinxelo e explícito que acompañaba unha foto do home que entregaran á policía: EXECUTADO. A reacción de Jaume ante a noticia foi un encollemento de certos músculos da face e un suspiro que ningún dos dous axentes que o vixiaban de cerca, Cabanillas e Pujol, puido interpretar.

39

  By

Ever wonder if it’s forever, the moment passes,
but I feel you now, all the way down…

Biffy Clyro “All the Way Down”

We seemed to always be the first ones to rescue each album from the stores. And I say rescue, because none of the shop assistants working at those record stores, no matter how much they loved music, could ever get to treat those little square boxes with the same special care we did.
In fact, we were probably never the first ones. The kind of album that we were looking for, from American or English indie bands, did only reach the shopping center of our village  weeks after its original publication abroad.

It was then that the Barcelona of the late nineties became our little paradise on earth, a paradise with its epicenter in Carrer Tallers, the endless source of the one and only thing that mattered to us in life: music. Stores like Revolver, Discos Castellò or Arise, kept those little gems that we wanted so badly.

The ritual after the release of an album was always the same, but each of the instances became a unique moment, almost as unique as each album. I remember the excitement around the opening of the plastic wrap, inhaling the smell of the paper booklet for the first time, reading the poetry in the lyrics without having heard a song yet. But the real magical moment came with the first listening of the albums opening theme.

“It’s My Job to Keep Punk Rock Elite” of ‘So Long and Thanks for All the Shoes’ by NOFX, “Feticeira” from White Pony Deftones, “Panic”, the ‘Launched’ Beatsteaks, “Glitter and trauma “, from Biffy Clyro’s  album of the same name… the list is endless.

We had a different way of understanding music. We stared at each other without saying a thing – but telling each other everything – while the first notes came out of the huge black speakers in those years. We felt superior to the rest of the world for finding concealed nuances in each song, unveiling clever hidden tricks in the magic of each rhythm, in the mastery of every unexpected change in the tone, in those choruses full of poetry that made our souls explode.

Perhaps someday the time will come when we will realise that we were never that special, that despite what we had always thought, we were no more than simple organisms that are deconstructed with the proper arrangement of notes…

So fragile …

Our soul boiling with every chord, our mind in full swing while deciphering the impossible lyrics of every song.

Those long afternoons lying in bed, the music pounding our eardrums at an insane volume.

And our eyes, lost in a kind of unbelievable trance. Those contained screams camouflaged behind each instrument.

The black rubber flooring of the stage, the yellow light in the tubes. Feeling that the chill that once ran through your skin is still there, endless.

Perhaps someday the time will come when we will realise that we were never that special…

Perhaps…

39

  By

Ever wonder if it’s forever, the moment passes,
but I feel you now, all the way down…

Biffy Clyro “All the Way Down”

Parecíamos ser siempre los primeros en rescatar cada disco de las tiendas. Y digo rescatar, porque ninguno de los dependientes de las tiendas de discos que frecuentábamos, por muy amante de la música que fuera, podía nunca llegar a tratar aquellas pequeñas cajas cuadradas con el mismo cariño que nosotros.

A decir verdad, probablemente nunca fuimos los primeros. El tipo de álbum que perseguíamos, de bandas independientes norteamericanas o inglesas, no llegaba al centro comercial del pueblo hasta semanas después de publicarse en su país de origen.

Era entonces cuando la Barcelona de finales de los noventa se convertía en nuestro pequeño paraíso en la tierra, un paraíso con epicentro en la calle Tallers, la fuente inagotable de lo único que nos importaba en la vida: la música. Tiendas como Revólver, discos Castellò, o Arise, guardaban esas pequeñas joyas que tanto deseábamos conseguir.

El ritual del estreno de un disco era siempre el mismo, pero cada una de las repeticiones se convertía en un momento único, casi tan único como cada disco. Recuerdo los nervios al abrir el envoltorio de plástico, al oler el papel del libreto por primera vez, al leer la poesía en sus letras sin haber escuchado aún las canciones. Pero el verdadero momento mágico llegaba con la primera escucha del tema que abría cada álbum.

“It’s My Job to Keep Punk Rock Elite” del ‘So Long and Thanks for All the Shoes’ de NOFX,  “Feticeira”, del ‘White Pony‘ de Deftones, “Panic”, del ‘Launched‘ de Beatsteaks, “Glitter and Trauma”, del disco bajo el mismo nombre de Biffy Clyro… La lista es infinita.

Teníamos una manera diferente de entender la música. Nos mirábamos sin decirnos nada – diciéndolo todo al mismo tiempo – mientras las primeras notas salían de los enormes altavoces negros de aquellos años. Nos sentíamos superiores al resto del mundo por encontrar matices escondidos en cada tema, astutas triquiñuelas ocultas en la magia de cada ritmo, en la maestría de un inesperado cambio de tono, en aquellos estribillos llenos de poesía que le reventaban a uno el alma.

Quizá llegue el día en el que el tiempo nos demuestre que nunca fuimos tan especiales, que al contrario de lo que siempre habíamos pensado, no éramos más que simples organismos que se desmontan con la configuración de notas adecuada…

Tan frágiles…

El alma hirviendo con cada acorde, la mente en plena efervescencia descifrando letras de canciones imposibles.

Aquellas tardes tumbado en la cama, con la música golpeando nuestros tímpanos, sonando a un volumen demencial.

Y nuestros ojos en blanco, sumidos en una especie de trance inexplicable. Esas ganas de gritar contenidas camufladas tras cada instrumento.

La tarima de goma negra del escenario, la luz amarillenta de las válvulas. Sentir que el escalofrío que una vez recorrió tu piel aún sigue ahí, interminable.

Quizá llegue el día en el que el tiempo nos demuestre que nunca fuimos tan especiales…

Quizá…

38

  By

O autoadhesivo

Os catro mozos chegaron ao piso de alugueiro que tiñan na rúa Mallorca envoltos nun silencio que respondía máis á preocupación ca a unha sensación de cansazo. Eran as catro da madrugada e Albert colaboraba cos seus secuestradores fortuítos sen saber cal era o futuro que lle agardaba. Saíu da furgoneta en silencio, sen forcexar e sen grande aparato xestual por facer incómodo o seu traslado dende o garaxe. Hai xente que pensa que polo feito de teren a razón do seu lado nada malo poderá acontecerlles. Albert non imaxinaba nin de lonxe o negro futuro que lle agardaba nas mans daqueles delincuentes de luva branca.

Por unha banda Mireia e Francesc sostiñan con énfase dramática que cumpría matar ao refén, desfacerse del inmediatamente e do xeito máis expedito, sinxelo, sen contemplacións. Francesc non mostraba ningunha fenda na súa posición, non contemplaba outra posibilidade que non fose matar a Albert e botar o corpo en calquera lugar abandonado, moi lonxe. A opinión de Mireia era unha pose, evidentemente, o cometido principal de Mireia ante esa situación delicada era pasar desapercibida, mostrar a súa entrega ao proxecto e non dar motivo aos compañeiros para sospeitar das súas verdadeiras intencións. De feito fíxoselle rara a postura de Jaume.

Jaume consideraba que non era necesario chegar a ese extremo ou, cando menos, que era necesario ter a máxima información posible antes de levala a termo. Argumentaba que el era consciente do risco que comportaba deixar testemuñas e cabos soltos. Pero consideraba que un morto era outro cabo solto, a longo prazo, si, pero un grave cabo solto. Porque alguén atoparía o corpo e máis tarde ou cedo a policía empezaría a facer pescudas en relación ao asunto. Jaume quería interrogar ao refén que nese intre de debate escoitaba como a porta do cuarto onde se atopaba se abría e entraba Marta.

Marta entrou con decisión e berroulle a Albert que estivese quedo, que non lle ía facer nada. Palpoulle con forza nos petos dos pantalóns e sacou unha pequena carteira de coiro. Da billeteira sobresaía un papel de xeito evidente. Marta tirou del e viu a imaxe negra e vermella: era o autoadhesivo dun sindicato. Queda deitado na cama e non te movas, pártoche a cara! Marta sabía que aquilo era relevante, que podía ser moi útil á hora de tomar unha decisión, quizais non sería necesario matalo, quizais poderían facelo outros no seu lugar.