34

SIRENA

sirena

Sempre es dutxava seguint el mateix ritual. Suaument. Començava pels pits generosos, sostenint-los sobre les seues mans, per dalt, per baix, fent cercles entorn a l’aureola. Primer l’esquerre, després el dret. Sempre, sempre igual. La cara, la panxa, els braços. La difícil i inexpugnable esquena, estirant bé les puntes dels dits per arribar-hi amb les vores de l’esponja. Les cuixes, els genolls, els turmells tatuats, les engonals. Els malucs rodons i perfectes, tan desitjables, tan suavetes. Els voltants del sexe. El dret i dolorós sexe amb el seu cabet, la seua pell, que llavava curosament. Els testicles, tots rasurats. El perineu.

Sempre s’acabava excitant, i solia masturbar-se en eixe punt, mentre deixava actuar el suavitzant en la seua mitja melena pèl-roja. No li agradava, perquè eixa no era la manera en què es masturbava una dona. Aquelles xiques tan morenes i perfectes, convulsionant de plaer al contacte d’un doll d’aigua. Tan pures, tan pures. Tan distintes a eixe híbrid que mai deixaria de ser. Llavors es llavava fortament la palma de les mans, els testicles, el penis, quasi amb violència. Amb ganes d’esborrar el passat. De que per fi fóra un clítoris, i ella puguera tindre fills, i ningú recordara mai que quan era un xiquet, es deia Marc i plorava per les nits somiant amb el seu príncep blau.

34

Arte sacro

O máis importante do asunto, o cambio de obxectivo, é que os riscos, as situacións de ameaza da súa integridade física e da súa liberdade, serían practicamente inexistentes. Esta era a máxima, a mellor carta que Jaume e Mireia manexaban para convencer aos seus dous socios da mellora que supuña cambiar os atracos a sucursais bancarias polos asaltos a igrexas e mosteiros. Nin sequera sería necesario ir armados, unha preocupación menos. Un bo plan, unha boa preparación, coordinación e silencio. Non era preciso absolutamente nada máis para empezar a subtraer pezas de arte de todo tipo dos recintos sagrados.

Jaume e Mireia non ocultaban a lóxica, unha vez que os golpes empezaran a crecer en cantidade e cualidade, cando os seus traballos empezasen a ter eco nos medios de comunicación, os niveis de seguridade dalgunhas igrexas e parroquias mellorarían. Pero non todos, só as máis salientables e importantes, as catedrais e museos diocesianos, non todas as comunidades eclesiásticas teñen a capacidade de mellorar substancialmente as súas medidas de prevención. E para cando chegase ese día, xa terían amoreado cartos abondo para descansar durante unha boa tempada e quizais, daquela, poderían volver cambiar de modus operandi e obxectivos.

Era un bo argumento, limpeza e seguridade. Pero Francesc sentía que o liderado do Aparatus se lle escapaba diante dos fociños. Até o momento, mesmo coa incorporación de Marta, todo funcionaba máis ou menos en base ás súas opinións, pero agora, por culpa dunha muller descoñecida que acababa de chegar, o centro de gravidade do Aparatus semellaba flutuar, non sería estable, habería debates. E non podía permitir que todo acontecese dun xeito tan doado, tiña que facelo un pouco difícil. E a súa réplica ao novo pan era unha réplica xusta e certa. O problema era a quen vender as obras roubadas, como sacar diñeiro dos roubos.

Marta e Francesc estaban completamente convencidos. A resposta foi doada. Mireia, grazas á súa época de estudante en Roma, tiña os contactos necesarios para facer funcionar a máquina. Con esa resposta estaba claro que o centro de gravidade, o liderado do Aparatus, estaba agora nas mans do seu irmán e a súa moza. E non lle gustaba sentirse en segunda posición. Foi naquel intre, cando acordaron o cambio de obxectivos, que Francesc Bastida pensou en traballar pola súa conta, deixalo todo e marchar lonxe, quizais aceptar a invitación de viaxar a Varsovia, chairas brancas e tranquilas.