Month: August 2014

32

  By

A very special one

Francesc looked out the window every bit until, in one of these occasions, was he stretched his neck to look towards the start of the street, he saw a Seat 124 appearing. He forced his eyes to find that it was registered under Jaume. Sitting in front of him and giving the first sip to the red vermouth, Marta said: They are already here. And she turned her body to the left obstructing the view of the car. If she had turned the opposite way, to the right, the 124 would have been seen moving away in search of parking.

Marta was very impatient to meet a woman such as Mireia Mainer, who came with Jaume; she wanted things around her to follow a different inertia, something that allowed her to leave the leisure routine and get to work, get something ready, and finally put her thoughts of something else other than Francesc and wasting spare time. Logic told him that Mireia had not come to pass the time and such a little chat on the phone with Jaume indicated that the arrival of the couple would very well change Marta’s expectations.

Jaume had mixed feelings, he did not like the idea DEQ I exposed, trying to drive and calm down the nerves he felt at closing the car door; he did not want his colleagues to see the extent up to what he was in love with that woman. Before Francesc and Marta could see the gesture through the glass of the café, Jaume caressed Mireia, and called her by her fake name again, trying to get used to its weird sound in public, Trahamunda.

On the contrary, Mireia, Trahamunda Soutullo, full of arrogance and immodesty, clashed with the intelligence and love of the affectionate praises of Jaume. Mireia felt completely safe, firm, convinced of her moral and intellectual superiority, knowing that was what mattered most in the end. And she was sure that the other two people holding that informal meeting were aware of it ­– even though at that precise moment they still did not know enough – that she would be a very special piece in their group, a very special one indeed.

 

31

  By

The files that followed were listed sequentially by number. He clicked on a random one:

Redistribution Units

Commonly referred to as Stribs.

 

Redistribution Units function as locators, collectors and distributors of biological matter. Originally designed by Dr Stellar Huuman for the Brightlight community as a way to safely dispose of toxic material that remained after the ###############.

############ lead to ######### and although ########### to buy the patent, the courts ruled in favour of governmental ownership. This was to ensure its use for civilian safety. #####################

############# sentencing  ############public outcry. ############# ##################################

Commercial enterprises soon began to design and market their own versions of Stribs, with varied success. Two companies in particular became notable during this time. ######################### One caters primarily to the science community, the other to the cosmetic industry.

Conflicting intelligence has been gathered from both companies. It is unclear whether reports of ##################  or whether ################. Surveillance is on going.

Stribs are a constant presence in society. Their access level is universal. As such they are given high surveillance priority. Their vast numbers, however, make constant surveillance problematic. There are ongoing discussions at political level.

31

  By

Scène dixième, FIRMAMENT

La nuit est calme et fraîche. Au loin, un assortiment confus de cris d’animaux se mêle à des vibrations graves dont la provenance est incertaine et la symphonie qui en résulte voyage timidement sur les ailes du vent jusqu’à la terrasse de la maison où Jeanne et Sophie, assises en tailleur, contemplent l’étendue du ciel d’un œil attentif. L’absence de lumière dans la maison impose un silence religieux autour de nos deux observatrices avant que Jeanne n’élance un doigt vers l’infinie noirceur et prenne la parole.

Jeanne – Vois-tu cette étoile qui brille davantage que ses voisines ? On l’appelle l’Étoile du Berger car elle fut longtemps un phare pour ceux qui naviguaient dans les ténèbres. Je crois que c’est en fait une planète mais l’Homme n’a pendant longtemps disposé que de ses yeux et de son imagination pour concevoir son monde. Autrefois, ce grand tableau constellé était un sanctuaire accueillant les âmes défuntes et chaque astre brûlait à la gloire de quelque soldat ou de quelque poète. Aussi, la nuit offrait à la vue des rêveurs un aperçu de la profondeur du royaume supérieur qui les séparait du trône éternel. Sais-tu que bien des étoiles forment des motifs auxquels les hommes ont donné des noms ? Vois-tu quoi que ce soit qui te rappelle un animal, un personnage ou bien quelqu’un ?

Sophie secoue la tête sans trop de conviction et le silence reprend sa place pour quelques temps.

Jeanne, d’une voix effacée – À vrai dire, j’ai bien du mal à y voir quoi que ce soit de terrestre…

31

  By

Cos ollos húmidos

Para calquera persoa que os observase podería parecer que aqueles dous coches que cruzaban a fronteira a unha velocidade considerable ían o un detrás do outro de xeito casual. Pero os axentes Cabanillas e Pujol, dentro do Renault 4TL branco abeirado a catro quilómetros da fronteira, sabían que os dous condutores daqueles vehículos, un home e unha muller, coñecéranse e pasaran varios días xuntos na localidade próxima de Saint Bertrand de Comminges. Os policías agardaban agora a que pasasen por diante da súa posición, de volta á casa. Eles dous tamén volverían, durante unha noite cando menos, á tranquilidade dos seus fogares, a durmir nas súas camas.

Cando o SEAT 124 e mais o SEAT 128 pasan un detrás do outro diante do cruce onde se atopan os dous policías de incógnito, o axente Cabanillas ponse en tensión, acende o motor e incorpórase á estrada. Non necesitan seguilos con intensidade, non necesitan ter os vehículos dos delincuentes no seu campo visual. Intúen con acerto que o seu destino é Barcelona, unirse a Francesc e a Marta para comezar unha nova xeira de atracos, quizais máis depurados e lonxe das sucursais bancarias, quizais en vilas afastadas da península onde poder subtraer arte sacro do interior de pequenas igrexas que ninguén vixía.

Ao axente Cabanillas gústalle conducir, gústanlle os motores, os coches, está a gozar da pilotaxe do motor de 852 centímetros cúbicos. Seu pai tiña un de dúas portas que empregaba para transportar material, artefactos, redes e recambios mariños, ao porto de Barcelona onde o necesitaban con urxencia a meirande parte dos seus clientes. Aquel era e é un dos coches máis baratos do mercado. Pero este modelo é diferente, novo, tipo berlina, con cinco portas e ten un motor novo, catro marchas e uns asentos dianteiros moito máis confortables.

E así entraron os dous axentes en Barcelona, pola avenida Diagonal, á máxima velocidade, non moita, que permitía a potencia do vehículo. E cando Cabanillas deixou a Pujol na súa casa, cando o compañeiro pechou a porta, decatouse de que o cadro de mandos tamén era diferente ao do seu pai. Foi ao botar o ollo ao lugar onde o pai tiña unha imaxe de San Cristovo. Cabanillas púxose tristeiro ao lembrar aquel detalle persoal. E decidiu non ir a casa, aparcou o coche e entrou no primeiro bar que atopou coas portas abertas. E bebeu whisky, cos ollos húmidos.

30

  By

Como quen manda unha carta

Francesc sentiu que a distancia se fixera moi longa, esa non disposición de Marta para todo e que el non entendía. Francesc estaba relativamente incapacitado para ver a raíz dos problemas ao seu redor, especialmente aqueles que provocaba a súa propia actitude, a súa forma de ser. A súa intelixencia emocional era realmente limitada. El culpaba directamente aos outros, quizais sabía que era parte da situación pero non tiña a capacidade crítica de reparar nos detalles concretos da súa personalidade que provocaban determinadas impresións negativas nas persoas coas que convivía.

Marta, pola súa banda, era plenamente consciente da situación en que se atopaba a relación, de como se queimara todo en cuestión dunhas poucas semanas. Marta soubo de que perdera completamente o interese ante a visión, ante a convivencia coa persoa real que se agochaba tras a primeira imaxe que proxectaba Francesc. Ela foi quen tomou a decisión de deixarse caer na inercia da desidia, deixar que todo o que existía entre eles dous morrese pouco a pouco, como quen manda unha carta a un país lonxincuo sen sequera agardar resposta.

Un día foi gardar uns calcetíns do mozo que acabaran por error entre as súas cousas. Grazas a unha acción tan prosaica como devolver roupa ao seu lugar, atopou no desordeado caixón da roupa de Francesc aquela pedra da praia de Ixos, aquela pedra que lle chamara a atención e que ela recollera de entre as areas. E lembrou aquel ton que o mozo empregara para pedirlle a pedra, foi quen de revivir por enteiro aquela sensación aceda que lle subiu aos ollos. Marta sentiuse traizoada e ferida nun lugar que non coñecía, ou mellor dito, un lugar onde non pensaba que Francesc puidese ter chegado.

Días máis tarde, cando Francesc abriu o caixón e, tamén por casualidade, reparou en que a pedra non se atopaba onde debía estar, entre as cousas que eran da súa propiedade, soubo que todo rematara, e sóuboo como quen recibe unha carta que confirma as novas que hai tempo chegaron por outros medios. Ao principio sentiuse enganado, profundamente anoxado e violentado. Pero aos poucos segundos recapacitou. Coas mans apoiadas no moble e a cabeza abaixada, foi a primeira vez na súa vida en que, inmerso aínda na situación amarga dunha dor, sinalou a súa persoa como culpable. E simplemente deixou de durmir no cuarto de Marta.