Entre as pernas
Todo estaba en calma no lugar, Marta na súa peza, probablemente sentada na cama, fumando, lendo unha novela longa, escoitábase a música do seu tocadiscos que chegaba dende o outro extremo do piso.
Jaume saíu do baño en calzóns, descalzo. Dixo boas noites a Francesc, que desta volta durmiría no sofá do salón, apagoulle a luz e entrou no cuarto. Pechou a porta. Mireia xa estaba cuberta polas sabas, imaxinaba o que acontecería, o ruído non era algo do que preocuparse. Jaume meteuse a modo na cama, sen sospeitar que ela estaba completamente espida.
E cando o mozo apagou a luz, cando Jaume se achegou ao corpo da amada, cando os dedos da súa man dereita fixeron contacto coa pel da moza e reparou en que estaba espida, ela xirou as costas, bisbou algo no seu oído, non, ao carón do seu oído, nesa parte do pescozo que semella non pertencer a ninguén. El non escoitou con claridade as palabras, a mensaxe era o alento, a suxestión, e fíxose clara cando Mireia o colleu polo pelo e puxo literalmente a boca do mozo sobre o seu peito dereito. Jaume estaba lonxe de sospeitar absolutamente nada.
Mireia dirixía os movementos, a posición da cabeza de Jaume, Mireia conducía a lingua, a boca, o cuspe do amante por ese territorio inicial do peito, a cara e os ombreiros. Jaume só tiña que preocuparse de respirar e de acompañar coas mans o movemento musical principal que escribía ela, como se estivese a tentar memorizar as curvas da rapaza, o ángulo, a longura e a tensión da pel. E de cando en vez, o seu sexo tocaba lixeiramente o dela e unha sensación repentina de pracer subíalle até os pulmóns e obrigábao a concentrarse na respiración ao tempo que chuchaba. Sen sospeitar absolutamente nada.
A forza das mans de Mireia relaxouse, soltaron a cabeza de Jaume porque o camiño daquela lingua xa era firme e seguro, cara abaixo. Nun movemento rápido ela dobrou un pouco a almofada para colocala de xeito que lle permitise ver ben a Jaume. A boca e os dedos do rapaz xuntáronse aos poucos, ao ritmo do organismo de Mireia, faltáballe aire baixo as sabas e malia que sentía os seus propios desexos a ferver, só podía concentrarse nela. Sen sospeitar que Mireia tiña perfectamente informado de todo, incluso sobre estas cousas húmidas, ao axente Cabanillas.
