Algo novo
Trahamunda Soutullo aparcou o seu Seat 128 case ao carón dun Seat 124 con matrícula catalá, moi preto das termas romanas. Levantou o queixo para mirar a vila medieval pendurada da montaña. Había anos que a moza visitara por vez primeira Saint Bertrand de Comminges, a catedral de Santa María. Cinco anos atrás, antes de empezar os estudos en Roma foi coa madre superiora do convento onde se criara, unha sorte de agasallo antes de deixar o niño en Ferreira de Pantón, unha lembranza de onde viña, un impulso para seguir o camiño que encetara observando con devoción o arco de San Xoán de Panxón.
Trahamunda tivo que sacar os zapatos de tacón para subir, fíxoo descalza, sobre a herba a rentes do camiño que transcorría ao carón das ruínas do teatro romano. Atopou a Jaume Bastida ao entrar na pousada diante da catedral, tomaría un café antes de acceder ao templo e viuno nunha mesa, solitario e con cara de ter espertado hai pouco dunha sesta longa de máis. Miráronse durante uns intres e ela sentou noutra mesa despois de pedir o café, pero diante da vista do mozo. Cando deu o primeiro grolo el mirábaa. Saudouna cun aceno e ela respondeu co mesmo.
Salut! Salut! C’est un bel soir. Oui. Tu viens visiter la cathédral? Oui, et toi? Moi aussi. Ça fait combien que tu étais ici? Ça fait cinq ans, tu sais comment que j’y suis déjà étée? C’est evident que tu n’est pas d’ici et tu es toute seule. Tu es seul aussi, ou pas? Oui, mais je pourrais être du pays. No, parles malament francès, sembles català i, a més, em sembla que tens un Seat 124 aparcat a baix, al cantó de les termes. Que observadora, em dic Francesc Bastida, i tu? Em diuen Mireia, Mireia Mainer, anem a la catedral? Som-hi.
Entraron na catedral xuntos, á vista da Epifanía e bicáronse diante dos restos sagrados de San Bertrán. Ela faloulle das diferentes fases da construción, a fase románica cos dous inmensos piares que se erguen no nártex, as sesenta e seis cadeiras labradas do fastuoso coro e o exvoto máis curioso visto endexamais: un tremendo crocodilo disecado que descansa, boca abaixo na superficie dunha columna. E antes de entrar na pousada, ela ensinoulle outro recuncho da vila, o lugar onde Guntrán matou a Gundoaldo.