Katerina saíu da terminal do aeroporto de El Prat ás présas, esquivando á xente como se chegase tarde a algures. Colleu un taxi e pasou primeiro polo hotel no centro de Barcelona. Estivo máis que tentada a ir directamente ao Hospital de la Santa Creu i Sant Pau pero a última hora, cando o coche penetraba na cidade, decidiu ser paciente, aínda eran as 10 e media da mañá, tiña todo o día por diante. Katerina deuse unha ducha, comeu algo na mesma cafetaría do hotel e marchou ao Hospital onde tiña pensado visitar a Francesc Bastida.
Alí empezou, sen ela ter sospeitado nada, o meirande e máis tétrico pesadelo da súa vida. Cando lle foi comunicado que era imposible visitar o paciente 500-A, que non estaba alí, pensou durante uns segundos que era un problema de competencia lingüística, que perdera toda a competencia en catalán. As súas preguntas, a súa insistencia, a historia da súa viaxe dende Varsovia, obrigaron en certa forma á enfermeira que a atendía, a conducila ao despacho da doutora Rivelles. Foi ela quen lle falou da desaparición de Francesc Bastida, quen lle aconsellou que fose á comisaría.
Na comisaría do carrer Noguer entrou coa mesma inercia ca no hospital, pensando que alí atoparía respostas. Pero tampouco foi así. Ao saír da comisaría onde falou co axente Pere Rios, un idiota que lía nas páxinas dun xornal de formato berlinés e que semellaba non querer axudar en nada, e perante a situación de tristura e impotencia que sentía, decidiu volver ao hotel, descansar e localizar a Roel, quizais á mañá seguinte.
Cando Katerina abriu a porta da peza do hotel, atopou no chan unha nota, unha mensaxe cifrada que alguén botara por baixo da porta:
N11r38U0r38110113Mr3V071Cr3X30
Odiaba aquel xogo cabalístico de Roel. Lembrou os días do pasado. Adoitaba facer aquilo con todo o que escribía: 4N1X40V10V3F4CNUr4M07U0V, “vou tomar un café, volvo axiña”. Aquela mensaxe, fóra a criptografía, era diáfana: Roel marchaba ao oeste. E só había un oeste naquel contexto: Galicia.