O pasado que volve irremediablemente
A noite anterior notouse tremendamente canso e cunhas cóxegas na gorxa, nas amígdalas. Estaba seguro de cal sería o seu estado ao día seguinte. Tería calafríos, non podería tragar absolutamente nada e, sobre todo, estaría dunha mala hostia descomunal, pero vaia, iso non lle importaba moito. O xeneral Roel, malia a certeza sobre o seu futuro estado de saúde, sacou a botella do armario e mandoulle ao peito uns cantos grolos de vodka, Żubrówka, o que pisaron os bisontes. Que máis daba, a febre sería inevitable e polo menos aquilo axudaríao a durmir ben.
Ao espertar tocou coa man a testa. Ergueuse de todas as formas, duchouse, afeitouse e subiu ao coche oficial. En canto chegou ao búnker, foi directo ao salón de oficiais, sentou na mesa máis afastada, de costas á porta de entrada. Abriu o menú como se fose atopar algo novo, algo que o axudase a non marearse sobre a mesa. O camareiro chegou ao seu carón. Macarróns con salsa de tomate, moita salsa de tomate por favor. E queixo. E un vaso de viño. O camareiro tomou nota mental, xirou e tamén xirou o corpo do xeneral, para trasacordar. Que sexa mellor unha botella. A ver se mazándose ben axudaba ao corpo a non sentir as secuelas daquel fodido estado gripal.
A noticia de que Francesc Bastida fora secuestrado durante un incendio intencionado no hospital foille comunicada ao xeneral segundos antes de empezar a comer. Escoitou a voz do comandante Sardá, ás súas costas, xusto cando acababan de pousarlle sobre a mesa, diante dos fociños, o prato de macarróns con moita salsa de tomate. O xeneral chegou a pensar que era o propio comandante quen lle servía o prato. Ademais, o camareiro tamén era un inútil, esquecera o queixo. Berrou con forza. Onde está o puto queixo?
O xeneral Roel mirou o documento do servizo secreto que informaba sobre o rapto, o xeneral contemplou o texto que describía o feito e que o comandante lle ofrecía. O xeneral botaríalle as culpas, durante algúns días, á visión daquel papel que o comandante lle ensinaba tapándolle a visión dos macarróns a nadar en salsa de tomate. Pero o certo é que había outras razóns que provocaron a súa carreira ao lavabo onde trousou até o primeiro bocado da súa vida. Non lle quedaba máis remedio que acabar a farsa, enfrontarse ao pasado, marchar.