Unha fuxida cara atrás
Malia que sempre estivera segura de que, tarde ou cedo, acabaría estando naquela situación de fuxida, de incógnito, Mireia Mainer non pensara unha historia que contar, unha escusa, unha serie de razóns que xustificasen de xeito lóxico o feito de estar alí de súpeto, naquela pequena localidade da comarca do Segrià. Tampouco non tiña un nome alternativo pero aínda que isto si llo preguntaron, o nome, ao alugar o piso, comprobou que á xente non lle preocupan moito as razóns que levan ás persoas a trasladarse, a cambiar de vida, non é realmente necesario desenvolver un discurso, unha historia vital, falsa ou non, que nos explique.
Quizais foi por algo relacionado con este descubrimento que Mireia, Mirelha Arnal para os seus novos veciños, sentiu algo inédito ao pasar por diante da igrexa parroquial da vila, algo que a empurrou a entrar con seguridade e avanzar polo corredor que formaban os bancos até a cabeceira do templo. Foi como se unha voz do pasado, unha lembranza do que ela algunha vez chegou a ser animase á súa conciencia a reencontrarse con moitas cousas que pensaba abandonadas no curruncho estraño das cousas que non se necesitan e que saen a flote sen pedilo porque realmente non forman parte do que é accesorio.
A moza fuxida, para os seus veciños unha tradutora acabada de chegar de Toulouse, quedou mirando durante un intre as imaxes do retablo e sentou no primeiro banco, á esquerda. Había anos que non se axeonllaba nunha igrexa. Ao principio mantívose simplemente en silencio, coa mente case en branco. Só sentía a agonía da fuxida, o desexo de non atoparse naquela situación de perigo e soidade. Entón, cando a súa propia vontade se aburriu de examinar unha por unha as accións fundamentais, os puntos de inflexión, as decisións ante as encrucilladas que a levaron até alí, empezou a falarlle a outra persoa, decatouse de que empezaba a rezar.
Foi unha sorpresa, para ela que non se chamaba Mirelha Arnal e que tampouco, non, por suposto non se chamaba Mireia Mainer, decatarse de que aínda mantiña na lembranza moitas oracións e fórmulas tanto tempo atrás ignoradas e arrombadas. Cando os xeonllos comezaron a resentirse da posición, do tacto duro da madeira sobre a que pousaban, Mireia sentou no banco, respirou fondamente e polas fosas nasais entrou o recendo morno do incenso. Aquilo, as lembranzas pasadas desatadas, fixérona tremer.